Weer voor het eerst...

November 2021 kwam heel onverwacht het bericht dat onze goede vriend en een van de jachthouders is overleden. Zo ineens, zo plotseling, het bos zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn. 

Vandaag is het de eerste keer na zijn overlijden dat ik weer meega op aanzit voor de reegeit.

Onderweg bespreken we met elkaar hoe anders het is... wie bel je nu als je naar huis rijd? Nooit meer samen een wijntje, niet meer opwarmen bij zijn houtkachel als we kleumend uit het bos komen...

De droge greppel is een
flinke sloot geworden

We hebben thuis al gekeken hoe de wind staat en op welke plek we goed kunnen zitten. De wei met het dennenbosje wordt het deze avond. Eventueel kunnen we ook nog aan de andere kant zitten bij het ven. Ter plaatse beslissen we welke plek het gaat worden.
We nemen de stokken en het net om een hutje te maken mee, twee kruikjes, de schietstok om het geweer op te leggen.
Arjan neemt zijn geweer en warmtebeeldcamera mee, ik heb de gewone verrekijker.
Rond 16.30 uur vertrekken we van huis.
Ik heb me warm aangekleed en alvast wat gegeten. Een knorrende maag kan ik echt niet tegen 😉

Als we aankomen parkeren we de auto in de berm. Het ven staat behoorlijk vol water dus we besluiten aan de wei met het dennenbos te gaan zitten.
We pakken alle spullen uit de auto en lopen rustig die kant op. Bij de wei gekomen zien we dat de droge greppel die we altijd overstaken een serieuze sloot is geworden. Arjan durft het aan om erover te springen. Ik ben bang voor natte voeten met zoveel bepakking en loop rond.

Arjan plaatst de stokken
om het hutje van te maken

Arjan prikt de stokken in de grond en schuift ze uit op de goede hoogte. Ik haak het net aan de stokken vast, aan de onderkant is een braam wat vervelend en ik prik mij er aan, gelukkig heet ik geen Doornroosje 😉
Rond 17.00 uur zijn we geïnstalleerd en begint het wachten...
Ik stuur mijn teamleider nog een berichtje over een klas van vandaag en krijg al snel een reactie terug. 'Groetjes vanuit de bosrand' sluit ik mijn antwoord mee af... dan weet hij wel dat ik op moet gaan letten, morgen weer een (werk)dag.
Tegen half 6 zie ik beweging rechts in de hoek... ik tik Arjan aan en wijs. Hij kijkt met de warmtebeeld en ziet duidelijk een ree.
Met de verrekijker kan ik nog niet goed zien wat het is, een geit? Nog eens kijken, het dier eet, met de kop laag tussen de graspollen is het lastig te zien. Arjan kijkt door de verrekijker, zeker een bok zegt hij, maar wat voor een?
We zitten in deze tijd voor een geit dus we wachten op zijn moeder of zus.
Zijn kopje ziet er jeugdig uit, ik tuur nog eens, ik denk een gaffelbokje, een gewei met 2 uitlopers, het is duidelijk nog niet geveegd. 

Het wachten is begonnen! 

Aan zijn postuur en gedrag te zien is hij jong.
Al etend komt hij dichterbij, kijkt wel rond maar is niet heel schuw. Er lopen wandelaars met honden over het pad. Hij staat stil, kijkt lang en strak die kant op, als hij geen onraad verwacht gaat hij weer rustig door met eten en af en toe een paar stappen.
Rond 18.00 uur is hij ons op ongeveer 30 meter genaderd en ziet hij ineens ons hutje bewegen in de wind, hij staat stil, wij zitten stil, we staren vanachter het camouflagenet naar hem.
Zijn beweeglijke oren draaien onze kant op om zoveel mogelijk geluid op te kunnen vangen. Heel stil zitten nu! We willen hem niet laten schrikken, elke beweging kan hem laten schrikken, dan zal hij wegrennen en een blaffend geluid maken wat alle andere reeën in de buurt waarschuwt.
Op deze manier duren 3 minuten echt lang! Doodstil zitten we samen naar hem te kijken. Hij probeert onze lucht te vangen door te flemen. Reeën hebben een geweldig groot en goed reukorgaan, door zijn kop omhoog te houden en zijn bovenlip op te trekken haalt hij extra lucht binnen wat zo langs zijn reukorgaan gaat om vast te stellen wat hij ruikt. Dat achterover gooien van de kop en optrekken van de bovenlip noemen we flemen. Ook andere zoogdieren zoals paarden kunnen dit doen.
Hij doet een stap met zijn achterpoten en staat nu recht naar ons te kijken.
Hij doet een paar stappen naar links en blijft zijn blik op ons gericht houden. Na tien stappen doet hij snel een hapje en kijkt weer, nog niets veranderd aan dat hutje... hij besluit dat we waarschijnlijk geen gevaar voor hem zijn en loopt in een flinke boog voor ons langs om aan de andere kant van ons lucht te gaan halen. Ook daar ruikt hij geen onraad omdat de wind pal in ons gezicht staat.

Het bokje staat nog steeds op de wei (zoekplaatje 😉)

Even zijn we bang dat hij de drukke weg over wil steken... Hij besluit om weer voor ons langs terug te gaan en ondertussen af en toe een hapje te eten. Langs de rand van het dennenbosje loopt hij iets later weer naar links.

Ondertussen is het al flink gaan schemeren. Het bokje staat nog steeds op de wei, nu wel in de meest linkse hoek. We moeten toch maar eens gaan opruimen.
Arjan kijkt nog een keer met de warmtebeeld en nu zien we rechts in de hoek weer een ree het veld op komen. Het is al te laat om te schieten, en te donker om goed aan te spreken, te zien welk geslacht en leeftijd het dier heeft.
Langzaam ga ik staan. Het bokje blijft gewoon eten en kijkt tussen elke hap even naar ons. Als Arjan ook gaat staan en we zachtjes het net van het hutje losmaken steekt hij het wandelpad over en blijft ons vanachter wat bomen in de gaten houden.
We lopen rustig naar de auto en zien het bokje nog steeds.

Als er nu een stroper was... we hopen dat dit bokje nog lang zo rustig en vrij mag rondlopen daar.

We gaan naar huis... we missen allebei het verslag uitbrengen van deze avond... we missen de afronding in het warme huis met een goed glas wijn en goede gesprekken.

Reewildbeheer zal nooit meer hetzelfde zijn...