Mijn eerste ree.

 31-03-19

Ons zondagsmaaltje...

Reerug met portsaus en rauwe witlofsalade.

Reerug kort bakken in roomboter, vlees uit de pan in aluminiumfolie laten rusten.

Jus aanmaken met een glas port.

Op je bord vlees snijden, zout, peper uit de molen en jus er over.

Witlof en augurk fijn snijden, peper er over malen en een schepje mayonaise.

Lekker glaasje wijn erbij. 

Extra bijzonder omdat ik deze ree zelf mocht schieten en slachten.

Reewildbeheer,

Het is voorjaarsvakantie. Veel dagen zijn gevuld met klussen die anders blijven liggen. Vandaag heb ik tijd, het weer is wat minder dan begin van de week, even zien hoe het later op de dag is. Ik trek ‘s morgens alvast maar een groen shirt aan. Overdag is het telkens wat heiig thuis en er is ook wat wind, hoe zou het in het bos zijn? Ga ik wel, ga ik niet...

Op weg naar de aanzit vanuit het hutje 

Rond 15.00 uur komt er een appje van manlief binnen: 'nog steeds mooi weer voor vanavond'.

Ik bedenk de tijd die ik nodig heb. Ik mag tot 19.30 uur schieten dus als ik om 17.00 uur thuis wegrijd heb ik voldoende tijd om rustig naar mijn plek te gaan en alles op te zetten. Ik zit aan “De Waterloop”, een plek waar manlief vorige week 3 reeën bij zich had en vond dat ik daar maar een kans moest benutten.

Ik heb daar al eens in een hutje gezeten. Vanavond wil ik de aanzitladder meenemen, een opvouwbare ladder met een zitje bovenaan die ik tegen een boom kan zetten. Zodoende ben je minder zichtbaar voor het wild en schiet je altijd richting de grond, dus heb je een goede kogelvang.

Ik maak het eten voor man en kinderen alvast klaar. Zelf eet ik later nog wel wat. 

Er valt een buitje, hmm...

Rond 16.30 uur is het droog, ik app manlief 'Ik ga'

Ik trek m'n jachtbroek aan en zet mijn schoenen klaar.

Ik doe de aanzitladder in mijn auto, net als de wildbak, haken, handschoenen, mes, flesjes water.

Hmm... ik heb echt een grotere auto nodig.

Ik haal het geweer uit de kluis, ik kan kiezen, 7x64 of .243. Ik kies deze keer voor de .243, deze heeft een vlakkere kogelbaan en heeft een magazijn. De andere is een bovenlader en werkt net anders dan ik geleerd heb op de cursus.

Om 17:40 uur parkeer ik de auto onder een lantaarnpaal aan de rand van het veld, ik doe de verrekijker om mijn nek, haal het laddertje uit mijn auto en klap het uit. Ik zet m'n petje op en haal het geweer uit de transportkoffer, naast de auto laad ik hem, ik sluit de grendel zonder kogel in de kamer. Dat vind ik net iets veiliger omdat ik nog een stukje moet lopen met het laddertje.

Aan het eind van het rijtje bomen, tussen een rabarberveld en een stukje grasland, leg ik het laddertje op de grond en zet mijn geweer tegen de boom. Pff... ik moet echt wat aan mijn conditie gaan doen!

zicht over het rabarberveld

Ik zet het laddertje rechtop, even puzzelen, hij moet stabiel staan en in de juiste richting. De takjes die in de weg zitten duw ik wat opzij. Ik pak mijn geweer en klim omhoog, met een touwtje zet ik het laddertje nog vast aan een stevige tak van de boom. Omdraaien is ook best een dingetje met verrekijker en geweer maar ik zit,

Het geweer leg ik op de beugel die rond het zitje loopt, ik leg aan om de goede hoogte te bepalen, ik stel de beugel nog wat hoger, ik doe een camouflagenetje rond het zitje. Zo kan ik toch nog wat bewegen. Ik laad mijn geweer, zet hem op safe en zet de versneller er op, ik trek mijn handschoenen aan. De toppen van duim en wijsvinger kan ik vrij maken, heel handig! Klaar, rust, het is 18.00, het wachten is begonnen. Ik maak nog een foto van mijn uitzicht en app die naar manlief.

Rond 18.15 valt er een klein buitje, ik kruip wat dieper in mijn jas, heerlijk die jachtkleding, ik voel er weinig van. Ik scherm de kijker van het geweer af met mijn handen, druppels erop is echt niet fijn.

Er staat wel meer wind dan ik hoopte.

Net na het buitje staan ze er ineens, 3 reeën, ze sprinten op 250 meter van mij af over het rabarberveld, recht op de maïsstoppel af. Ze knabbelen aan het opkomende gras.

Langzaam komen ze mijn kant op, ze blijven dicht bij elkaar. Ik tuur door mijn kijker, de ene is duidelijk een kalf (wordt in mei 1 jaar) dartel, kleiner en donkerder dan de andere twee. De andere zijn vrouwelijk en ouder, geit en smalree (bijna 2 jaar) stel ik vast, het kalf draait zijn spiegeltje naar mij toe, duidelijk een bokje. Fijn om te weten wat hier loopt. De schemering begint, ze gaan weer terug over het slootje, langzaam richting de bosrand. Ze zijn nu vlakbij, ik schouder langzaam het geweer en zit dan muisstil... het kalf loopt op tien meter van mij af, één van de grotere volgt hem... ik twijfel... ik kan schieten, ze staat dwars en op een mooie afstand. Mijn kruis heb ik erop...

De andere blijft verder weg wat achter een struikje, vergelijken is daardoor heel lastig. Net kon ik goed zien dat de geit forser gebouwd is, de oren zijn groter, de kop van het smalree jeugdiger.

Ik doe het niet... ik ben niet zeker of dit het smalree is of de geit.

Het verschil is lastig vast te stellen voor een beginneling zoals ik ben.

Ik haal langzaam mijn geweer van de schouder, de spanning zakt...

Het ree kijkt mij aan, ik knik zachtjes en groet haar. Ze vertrekken het bos weer in...

Deze avond zal nog vaak in mijn gedachten zijn, achteraf denk ik dat de geit voorzichtiger is geweest, zij zal achter het struikje gebleven zijn.

Het is goed zo, ik heb veel geleerd vanavond.

Als ik zeker weet dat de reeën ver genoeg weg zijn ontlaad ik mijn geweer, ik haal het camouflage netje los en klim naar beneden.

Het laddertje klap ik in en over mijn ene schouder het geweer en over de andere de ladder ga ik op weg naar de auto.

Het is inmiddels redelijk donker aan het worden. Fijn dat de auto onder die lantaarn staat, zo kan ik mijn einddoel goed zien.

Onderweg naar huis bel ik met de jachthouder om mijn ervaring van vanavond te delen en hem op de hoogte te houden van wat ik gezien heb en wat ik doe.

Zo volgen er nog een aantal avonden. En ik ben zelfs twee keer om 5.00 uur 's morgens mijn bed uit gegaan. De mensen die mij kennen weten dat dat voor mij echt heel bijzonder is! Ik zie vaak reewild, telkens zijn ze veel te ver weg, ze komen dan in volle vaart het bos uit en trekken naar de weilanden achter mij. Er lopen op deze plek een sprong (groep) van 3 en een sprong van 4 reeën, waarvan 2 bokken. Achter de boerderij verderop lopen elke avond 2 reeën.

Er zit reewild genoeg in deze hoek en ik zou hier graag het smalree willen schieten, maar ze komen telkens zo laat, vaak pas tegen 19.30 uur. Goed aanspreken in de schemering is lastig en er is ook vaak verstoring in deze hoek door wandelaars, soms met loslopende honden, fietsers, boeren die op het land werken.

Ik heb ook al één avond aan de overkant tegen de bosrand gezeten. Ik verwachtte dat ze, net als de andere avonden, rechts van mij buiten zouden komen en dan zouden ze recht tegenover mij gaan eten. Zo zou ik ook meer licht hebben en kon ik beter aanspreken dan met een donkere bosrand erachter. Maar nee, die avond kwamen er vier stuks in volle vaart op links en na een sprintje achter elkaar aan over de maïsstoppel voor mij vertrokken ze naar de weilanden verderop.

Ik krijg de gedachte... 'als manlief op deze plek zou zitten, zou er al lang een ree gevallen zijn'. Tegelijk realiseer ik mij wat een prachtige kans ik krijg, ik mag 'zijn' geit schieten.

Ook zijn het stuk voor stuk prachtige avonden vol mooie en bijzondere ervaringen. Ik hoor spechten druk in de weer met het maken van een nestgat in een boom, ik hoor de vogels ontwaken of slapen gaan, zie hazen huppelen. Er trekken ganzen over, allerlei soorten, ik zie de rustige zware slagen van de Canadese ganzen, hoor de lawaaierige brandganzen, grauwe ganzen sturen vaak één eenzame verkenner vooruit, de groep volgt. Grote groepen kraaien verzamelen in de bomen die boven mijn auto staan, een muizen familie verhuist onder mij, een uil zoeft voorbij... bijzonder om zo dichtbij te mogen zijn, één te worden met de natuur.

zo staat het hutje erbij

In de laatste week van de geitentijd zit ik in het hutje weer op dezelfde plek. Ik heb de 7x64 bij me, het lichtere geweer, handzamer ook in het hutje en de tweepoot schietstok. Manlief zit op een andere plek in het bos met het laddertje en het andere geweer. Er loopt daar een kreupel ree, mogelijk aangereden of door een hond opgejaagd en hij wil die graag te pakken krijgen.

Het is een mooie avond, het waait een klein beetje, maar wel uit de goede hoek gelukkig. Ik leg het geweer op de schietstok en stel hem op de goede hoogte in. Ik kijk door mijn kijker waar ik veilig kan schieten. Dat bepaal ik graag vooraf als het nog licht genoeg is. Veiligheid vóór alles!

Omdat ze telkens zo ver weg bleven hebben we tegenover de plek waar ik ze uit het bos verwacht een vuilniszak wat opgepropt onder een steen gelegd. Geen idee of het werkt en je weet ook nooit of ze vanavond ook weer daar uitkomen. Gelukkig maar dat je dat niet weet!

Rond 19.00 uur komen de 'witte wieven' op. Hmm... dat is lastig, hopen dat ze ook weer vertrekken. 

En dan ineens, daar zijn ze weer, ze staan tussen de rabarber, het groepje van drie, geit, smalree en bokkalf. Het smalree voorop, ze ziet de vuilniszak en staat stil en strekt de nek er naar uit, het is vreemd en raar, het waait wat op.... ze doet drie passen zijwaarts, mijn kant op. Het kalf gaat haar voorbij en is al snel het slootje over naar de maïsstoppel met lekker mals gras. Smalree en geit volgen, ze komen sneller mijn kant op dan eerder het geval was. Zou die vuilniszak z'n werk doen?

Zicht vanuit het hutje op het slootje

De geit eet rustig wat en staat dan weer wat te kijken. Ze heeft duidelijk een volle buik, nek en poten zijn zwaar. Het smalree springt een aantal keer het slootje over en weer, in gedrag ook duidelijk jonger. Het kalf dartelt er tussendoor, is minder alert en ik kan duidelijk een aantal keer zijn spiegeltje zien. Het is heel duidelijk een bokje, het spiegeltje, de witte vlek op de kont is niervormig, bijna een snorretje. Bij een geit hangt er een wit staartje aan, schortje genoemd, dat maakt dat het spiegeltje van een geit de vorm van een hartje krijgt.

Voorzichtig verplaats ik mijn schietstok in het hutje meer naar links en leg ik mijn geweer op. Hoe kan ik veilig schieten, afstand inschatten, blijven bepalen welke ree het gaat worden, kijken, kijken, kijken.... de safe eraf, vinger recht langs het hout....

Ze gaan alle drie over het slootje, geit en kalf voorop, ze staat dwars, ze staat alleen, ik richt.... ik zie het rabarberveld boven haar rug uit, ik kan veilig schieten. Mijn hartslag gaat op standje razend, mijn adem zit hoog... rustig, rustig, rust.... adem in adem uit, adem in... adem vast, ik richt en schiet.

Pfff... ze ligt ter plaatse. De andere 2 staan nog even te kijken en vertrekken dan het bos in. Ik wacht....

Mijn hart bonkt, ik kijk weer door de kijker en ze ligt stil, ik ontlaad mijn geweer en doe manlief een appje. Het is dan 19.27 uur Hij had het schot wel gehoord en was al bezig mijn kant op te komen.

Ik ruim rustig het hutje op nu er nog licht is. Ondertussen zie ik manlief aan komen rijden, hij haalt de vuilniszak op, die heeft goed dienst gedaan. Hij komt mijn kant op en wenst mij 'Waidmannsheil', ik zeg hem 'Waidmannsdank'... Wat bijzonder om dit samen te beleven.

Samen lopen we naar haar toe, manlief stapt de afstand af.... 110 meter! Wat? Wow... dat is best ver! Dat had ik niet gedacht. Later realiseer ik mij dat je bij het oefenen en op het examen ook alleen op 100 meter schiet, misschien eens aankaarten bij de SJN (Stichting Jachtopleiding Nederland) alhoewel, je leert het pas echt in de praktijk.

We tillen haar samen in de wild bak, dragen haar naar de auto en rijden naar onze jachthouder. Onder toeziend oog en met wat aanwijzingen van manlief ontweid ik het ree. Het geweide (ingewanden) brengen we terug in het bos, voer voor vossen en katten.

We drinken met elkaar een goed glas wijn en praten nog wat na.

De ree mag bij een bevriende jager in de koeling, later haal ik haar op en slacht haar. Wat bijzonder dat ik het deze keer van begin tot eind allemaal zelf doe. Tijdens het slachten gaat de betreffende avond nog wel een aantal keer door mijn hoofd. Het schot zit eigenlijk iets te ver naar achter, ik bedenk hoe ik het een volgende keer anders zou doen, en toch.... ze lag ter plaatse, het was goed.

Ook op zondag als we met elkaar een stuk van haar rug eten, bedank ik haar in gedachten. Ik zal haar nooit vergeten!

ps. ik heb niet eens een foto van haar... het plaatje zit wel in mijn hoofd!