Welkom op het blog van Mevrouw de Jager

 Het moest er toch eens van komen... 

Veel van mijn verhalen heb ik geschreven in lange facebook berichten. Ik heb deze altijd openbaar geplaatst omdat ik zo open en eerlijk mogelijk over de jacht wil schrijven. Deze verhalen zal ik in de komende tijd hier gaan plaatsen.

'Mevrouw de Jager' is een titel die ik van een van mijn studenten heb gekregen. Ik vertel graag en vaak over mijn belevenissen in het veld aan mijn studenten. Zo is de naam ontstaan en ik gebruik hem graag als pseudoniem op dit blog. 

Mijn doel met mijn verhalen is om mijn kennis over de jacht te delen met anderen, onwetendheid wegnemen, uitleggen wat we doen, met en voor de natuur. We gaan niet even schieten, we gaan niet even vlees halen, we zorgen voor de natuur, we observeren, genieten, beheren... 

Ik hoop jullie mee te nemen in mijn jachtbeleving en hoop dat jullie er net zo van genieten als ik doe.

Ik sta open voor vragen, stel ze gerust!

Het gevaar van een openbaar bericht of blog is wel dat je zo bekendheid krijgt bij 'anti's'. Ik vind dat een vervelend woord... ik heb veel gesprekken via bijvoorbeeld Messenger gevoerd met mensen die mij met de dood bedreigden. Zij begrijpen totaal niet wat ik doe, ze willen het ook niet begrijpen... 

Als je van mening bent dat je mij moet bedreigen, wil je dan asjeblieft géén berichtje sturen? En als je  niet open staat voor een eerlijke discussie wil je dan asjeblieft géén vraag stellen?  We hoeven het niet eens te zijn met elkaar maar zonder wederzijds respect komen we nergens in de wereld dus daar doe ik niet aan mee. 

Veel leesplezier! 

Jantine den Braber-Dooge

foto: Denise Abbas

Weer voor het eerst...

November 2021 kwam heel onverwacht het bericht dat onze goede vriend en een van de jachthouders is overleden. Zo ineens, zo plotseling, het bos zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn. 

Vandaag is het de eerste keer na zijn overlijden dat ik weer meega op aanzit voor de reegeit.

Onderweg bespreken we met elkaar hoe anders het is... wie bel je nu als je naar huis rijd? Nooit meer samen een wijntje, niet meer opwarmen bij zijn houtkachel als we kleumend uit het bos komen...

De droge greppel is een
flinke sloot geworden

We hebben thuis al gekeken hoe de wind staat en op welke plek we goed kunnen zitten. De wei met het dennenbosje wordt het deze avond. Eventueel kunnen we ook nog aan de andere kant zitten bij het ven. Ter plaatse beslissen we welke plek het gaat worden.
We nemen de stokken en het net om een hutje te maken mee, twee kruikjes, de schietstok om het geweer op te leggen.
Arjan neemt zijn geweer en warmtebeeldcamera mee, ik heb de gewone verrekijker.
Rond 16.30 uur vertrekken we van huis.
Ik heb me warm aangekleed en alvast wat gegeten. Een knorrende maag kan ik echt niet tegen 😉

Als we aankomen parkeren we de auto in de berm. Het ven staat behoorlijk vol water dus we besluiten aan de wei met het dennenbos te gaan zitten.
We pakken alle spullen uit de auto en lopen rustig die kant op. Bij de wei gekomen zien we dat de droge greppel die we altijd overstaken een serieuze sloot is geworden. Arjan durft het aan om erover te springen. Ik ben bang voor natte voeten met zoveel bepakking en loop rond.

Arjan plaatst de stokken
om het hutje van te maken

Arjan prikt de stokken in de grond en schuift ze uit op de goede hoogte. Ik haak het net aan de stokken vast, aan de onderkant is een braam wat vervelend en ik prik mij er aan, gelukkig heet ik geen Doornroosje 😉
Rond 17.00 uur zijn we geïnstalleerd en begint het wachten...
Ik stuur mijn teamleider nog een berichtje over een klas van vandaag en krijg al snel een reactie terug. 'Groetjes vanuit de bosrand' sluit ik mijn antwoord mee af... dan weet hij wel dat ik op moet gaan letten, morgen weer een (werk)dag.
Tegen half 6 zie ik beweging rechts in de hoek... ik tik Arjan aan en wijs. Hij kijkt met de warmtebeeld en ziet duidelijk een ree.
Met de verrekijker kan ik nog niet goed zien wat het is, een geit? Nog eens kijken, het dier eet, met de kop laag tussen de graspollen is het lastig te zien. Arjan kijkt door de verrekijker, zeker een bok zegt hij, maar wat voor een?
We zitten in deze tijd voor een geit dus we wachten op zijn moeder of zus.
Zijn kopje ziet er jeugdig uit, ik tuur nog eens, ik denk een gaffelbokje, een gewei met 2 uitlopers, het is duidelijk nog niet geveegd. 

Het wachten is begonnen! 

Aan zijn postuur en gedrag te zien is hij jong.
Al etend komt hij dichterbij, kijkt wel rond maar is niet heel schuw. Er lopen wandelaars met honden over het pad. Hij staat stil, kijkt lang en strak die kant op, als hij geen onraad verwacht gaat hij weer rustig door met eten en af en toe een paar stappen.
Rond 18.00 uur is hij ons op ongeveer 30 meter genaderd en ziet hij ineens ons hutje bewegen in de wind, hij staat stil, wij zitten stil, we staren vanachter het camouflagenet naar hem.
Zijn beweeglijke oren draaien onze kant op om zoveel mogelijk geluid op te kunnen vangen. Heel stil zitten nu! We willen hem niet laten schrikken, elke beweging kan hem laten schrikken, dan zal hij wegrennen en een blaffend geluid maken wat alle andere reeën in de buurt waarschuwt.
Op deze manier duren 3 minuten echt lang! Doodstil zitten we samen naar hem te kijken. Hij probeert onze lucht te vangen door te flemen. Reeën hebben een geweldig groot en goed reukorgaan, door zijn kop omhoog te houden en zijn bovenlip op te trekken haalt hij extra lucht binnen wat zo langs zijn reukorgaan gaat om vast te stellen wat hij ruikt. Dat achterover gooien van de kop en optrekken van de bovenlip noemen we flemen. Ook andere zoogdieren zoals paarden kunnen dit doen.
Hij doet een stap met zijn achterpoten en staat nu recht naar ons te kijken.
Hij doet een paar stappen naar links en blijft zijn blik op ons gericht houden. Na tien stappen doet hij snel een hapje en kijkt weer, nog niets veranderd aan dat hutje... hij besluit dat we waarschijnlijk geen gevaar voor hem zijn en loopt in een flinke boog voor ons langs om aan de andere kant van ons lucht te gaan halen. Ook daar ruikt hij geen onraad omdat de wind pal in ons gezicht staat.

Het bokje staat nog steeds op de wei (zoekplaatje 😉)

Even zijn we bang dat hij de drukke weg over wil steken... Hij besluit om weer voor ons langs terug te gaan en ondertussen af en toe een hapje te eten. Langs de rand van het dennenbosje loopt hij iets later weer naar links.

Ondertussen is het al flink gaan schemeren. Het bokje staat nog steeds op de wei, nu wel in de meest linkse hoek. We moeten toch maar eens gaan opruimen.
Arjan kijkt nog een keer met de warmtebeeld en nu zien we rechts in de hoek weer een ree het veld op komen. Het is al te laat om te schieten, en te donker om goed aan te spreken, te zien welk geslacht en leeftijd het dier heeft.
Langzaam ga ik staan. Het bokje blijft gewoon eten en kijkt tussen elke hap even naar ons. Als Arjan ook gaat staan en we zachtjes het net van het hutje losmaken steekt hij het wandelpad over en blijft ons vanachter wat bomen in de gaten houden.
We lopen rustig naar de auto en zien het bokje nog steeds.

Als er nu een stroper was... we hopen dat dit bokje nog lang zo rustig en vrij mag rondlopen daar.

We gaan naar huis... we missen allebei het verslag uitbrengen van deze avond... we missen de afronding in het warme huis met een goed glas wijn en goede gesprekken.

Reewildbeheer zal nooit meer hetzelfde zijn... 

Vossentellen

Het is 1 februari 2022, de laatste van een reeks van 4 vossentellingen dit seizoen en deze keer ga ik mee. Via de appgroep worden de tellers geregeld, we gaan altijd met minimaal 4 personen en verzamelen tegen 20.00 uur bij een van hen voor de deur. Er gaan grote zoeklichten mee die werken op de accu van de auto en ook nog wat proviand voor onderweg. 

We starten onze route in Stavenisse. Vanavond zijn er vier ploegen met tellers onderweg binnen onze Wildbeheereenheid. Voor deze tellingen is vergunning en opdracht verkregen van de Provincie respectievelijk Faunabeheereenheid Zeeland en de data zijn ook bekend bij de meldkamer van de politie. We rijden rustig het dorp uit, Arjan aan het stuur, ik ernaast gewapend met de verrekijker. Achterin zitten twee mannen met elk een zoeklicht. Ze zijn dik aangekleed want de raampjes zijn open. De lichten schijnen over het land op zoek naar oogjes... Vaak zie je snel genoeg het licht weerkaatsen in de ogen van een dier. Dan is het stoppen en snel de lichtbundel bij het dier vandaan halen om deze niet af te schrikken. De verrekijkers worden erbij gepakt en de lichtbundel gaat voorzichtig weer richting het dier om zo goed te kunnen zien of het een vos is, vaak is het ook een kat of een ree. Ogen van hazen zien we ook heel veel maar die lichten rood op, gelukkig maar anders stonden we zo vaak stil. Wat zit er toch veel haas in de polders en wat zijn ze al druk aan het rammelen. Mooi om te zien!

De vos rent weg, goed te zien hoe
het zoeklicht over het land gaat.

Als we het dorp uit rijden slaan we rechtsaf. Halverwege het wegje ziet Arjan in het licht van de auto oogjes oplichten in de slootkant. Zou het? Nu al? Het zoeklicht van de rechterman zwaait naar voren, ja dat zou goed kunnen! Snel de lichten weg en we rijden langzaam dichterbij! En daar istie hoor, zó dichtbij, zó prachtig, de vos ligt helemaal opgerold in de slootkant, schitterend! Ik probeer snel mijn telefoon te pakken om een foto te maken... we zijn er op zo'n vijf meter vandaan en ineens sjoefff weg! Te laat voor een foto helaas. Het zoeklicht volgt hem nog over het land... Wauw! Wat prachtig om dit dier van zo dichtbij te kunnen zien! Ondertussen slaat Arjan de plaats waar we deze vos zagen op. Zoals elke telling gaan ook vanavond alle zichtmeldingen die we hebben in FRS, het Fauna Registratie Systeem, ditzelfde systeem gebruiken we om elk dier wat we geschoten hebben te registreren. 

Vanavond wordt er uiteraard niet geschoten, dat mag na zonsondergang niet meer. De tellingen worden in opdracht van de Faunabeheereenheid van de provincie Zeeland uitgevoerd om zo te monitoren waar en hoeveel vossen er in Zeeland zijn en hoe hij zich ontwikkelt. De hoeveelheid vossen die we op zo'n avond tellen is niet gelijk aan wat er daadwerkelijk leeft. Er zijn avonden met maar een paar vossen maar ook avonden met meer dan 20 stuks in hetzelfde gebied. Het is belangrijk om de vos kort te houden, als ik in ons jachtveld een vos overdag tegenkom en ik heb mijn geweer bij mij zal ik altijd proberen hem te schieten. Vossen zijn grote gulzige rovers, alle bodembroeders gaan er aan, de grutto, de kievit, de fazant en de patrijs. Dat willen we niet. Een vos verzamelt ook veel wild zonder het op te eten, onderin een bouw zijn soms wel 15 of meer dode fazanten, patrijzen en andere dieren gevonden. Zeker in het broedseizoen vormen de vogels die op de grond zitten te broeden of broedziek zijn een makkelijke prooi voor de vos. Ook zijn de vossenbouwen een probleem in de dijken die ons land moeten beschermen tegen het water. 

De avond gaat rustig verder, we rijden zo alle polderwegjes en dijkjes af. In de buurt van een volgend dorp zie ik in het land wat glinsteren. We stoppen, rijden iets terug en het zoeklicht schijnt nog eens waar we de 'oogjes' zagen, helaas... deze keer is het iets in de grond wat glimt in de lichtbundel. Er zit hier in Zeeland heel veel keramiek en scherfjes in de grond als gevolg van de watersnoodramp van 1953, deze dag is dat precies 69 jaar geleden. Bijzonder om daar vandaag zo mee geconfronteerd te worden. We rijden weer verder en in de dijk voor ons lichten weer oogjes op, een kat? Of toch? Het dier sprint de dijk over en we zien zijn pluimstaart duidelijk door de lucht zwaaien. Duidelijk een vos! We rijden verder en komen zo aan de andere kant van de dijk, we lichten op waar we de vos zagen en ja hoor, daar zit hij, heel duidelijk! Nummer twee kan ook genoteerd worden. Ondertussen is het tijd voor koffie en we drinken naast de auto een lekker warm bakje, even de benen strekken is wel fijn hoor. Na de koffie zien we nog twee vossen en verder ook veel andere dieren zoals uilen, reeën en heel veel katten, die laatsten zijn ook echte rovers. Het zou voor de vogels zo mooi zijn als de eigenaar van de kat hem een flinke bel aan doen of hem binnen of in de tuin houdt.

Het was weer een mooie avond om zo als jagers met elkaar voor de natuur bezig te zijn.