Onze laatste jachtdag van 2024.

 

Vorige week kwam onverwachts een uitnodiging voor ons beiden. 'Peuterjachtje met geweer'
Dat is echt super tof.
Met slechts vijf geweren en twee drijvers met honden gaan we deze middag op pad. Hier en daar wat hoekjes en dijkjes van het veld uit doen, op zoek naar fazanten en hazen.
Een uitnodiging voor een jacht waar we allebei met geweer welkom zijn is zeldzaam.
Iets voor de afgesproken tijd zijn we bij de jachthut. Een mooie oude trekker staat klaar met een nog mooiere aanhanger erachter. Het lijkt wel een blokhut op wielen met lange banken aan de zijkanten.

Het is een heerlijk weer, koud maar droog, prima voor een middagje peuteren.
Nadat iedereen er is stappen we in de kar en worden we aan de kop van het eerste veldje gebracht.
Er worden fazanten verwacht maar er vliegen alleen merels uit de bosjes. Wild kun je wel observeren maar niet sturen.
Het tweede veldje staan nog wat oude gewassen, ideaal om je als fazant of haas te verschuilen.
Ik sta op een hoek van een kas tegen een dijk aan. Er is uitdrukkelijk vermeld dat fazanten niet boven de kas geschoten mogen worden. Je haalt ze namelijk zo lastig van het glazen dak.
Tussen het veldje en mij loopt nog een flinke sloot.
Ineens hoor ik roepen, porto! Dat betekent dat er een haas op de lopers is.
Langs de kas komt hij recht op mij af.
Ik verroer me niet. Ik zou voor het mooie 2 meter achteruit moeten, maar dan ziet het haas mij zeker staan.
Voor de sloot stopt het haas...  gaat even zitten, maar waagt dan toch de sprong richting mij. Ik hou mijn adem in, op zo'n vijf meter rent het haas mij voorbij. Ik laat hem verder weg gaan en als hij aan de voet van de dijk is beweeg ik pas, ik leg aan, zwaai mee en het schot is er uit. Het haas gaat mooi over de bol en ligt.
Yes! Mijn eerste, en ook mijn laatste haas van 2024 is binnen.
Wat is het toch prachtig als alles klopt en het lukt! Het haas gaat met een touwtje aan de achterpoten aan de buitenkant van de kar.
We doen nog een ruige dijk en wat groenbemester. De honden werken prachtig op de wind. Ook de jonge hond van 9 maanden oud laat prachtig jagen zien. Ook al heb ik geen kans deze driftjes, ik geniet intens!
Het buiten zijn, het samenspel tussen honden,  drijvers en geweren. Het is puur genieten!
Na de pauze met koffie en vers gebakken oliebollen gaan we weer verder.
Het hele seizoen zijn er geen fazantenhennen geschoten. Deze laatste jachtdag besluit de jachthouder dat wel toe te staan. Maar dan alleen hoog gedreven fazantenhen. De ervaring leert dat jonge fazanten vaak laag blijven en de oudere sneller hoog klimmen. In theorie schieten we dan alleen de wat oudere hennen.
In de volgende drift wordt er één mooi geschoten, ze ging recht de lucht in en na het schot weer recht naar beneden. Mooi om dat zo van afstand te zien gebeuren.
Het één na laatste veldje sta ik aan kop. Het is een perceel zonnebloemen, wat proefveldjes en ernaast ligt lage groenbemester. Op de scheiding van de twee velden sta ik. Vanaf de dijk pakken de drijvers de groenbemester op, er gaan al snel hazen uit, veel te ver voor mij.
De drijvers schuiven op en komen door de zonnebloemen naar de kop.
Er gaat een haas uit, komt even recht op mij af en slaat dan snel de groenbemester in.
Een klucht patrijzen rent laag over de grond dezelfde richting op. Een volgende haas komt ook weer recht op mij af, zo schiet ik ze niet graag. Ik duik weg en wacht tot het haas dichterbij is. Dan richt ik mij op en verwacht dat het haas ook de groenbemester in zal gaan. Helaas gaat hij terug in de zonnebloemen en precies tussen Arjan en mij in gaat hij er aan de kop uit. Precies waar wij allebei niet kunnen schieten, de slimmerik. Het blijft een bijzonder mooi spel!
Aan het eind van de middag hebben we een mooi gevarieerd tableau aan de kar hangen. Haas, fazantenhaan en -hen en een kraai.

We sluiten de gezellige en geslaagde dag af met een jachtbitter en bitterballen.

Dankbaar voor deze kans en deze heerlijke dag rijden we door het donker terug naar ons eigen Zeeuwse eiland. 

Een ochtend aan de rand van de tarwestoppel.

Ochtendgloren vanuit de slootkant. 

Vrijdag eind van de middag komt er een appje van Arco binnen. Hebben jullie tijd morgenochtend? 5.50 uur verzamelen, we verwachten ganzen en eenden.

Date in de slootkant 😉

Natuurlijk hebben we zin en tijd, altijd prachtig om weer eens mee te kunnen! Ook onze hond Lien zal met veel plezier meegaan.
We leggen onze kleding alvast klaar en gaan op tijd naar bed.
De volgende ochtend, geweren en munitie pakken, hond mee en gaan. We zijn mooi op tijd bij de jachthouder.
Hij rijd ons voor in zijn 'buggy', volgeladen met lokkers, zijn hond zit mooi bij z'n voeten.
Het perceel graanstoppel waar we gaan zitten is maar 500 meter verderop. We zetten de lokstal op en gaan in 2 groepjes zitten.
Een ander groepje jagers zit aan een ander perceel in hetzelfde jachtveld, zo'n kilometer achter ons.
Vanuit het droge slootje kijken we richting de Westerschelde. Daar komen straks de eenden en ganzen vandaan.
Als we net zitten komt er van achter ons een buizerd op de lokkers. Het dier blijft wat verbaasd zitten tussen de ganzen die niet op hem reageren. Hij voelt zich vast beetgenomen.

Lien heeft goed gewerkt!

Niet lang nadat de roofvogel vertrokken is, komt het eerste groepje ganzen de dijk over. Ze vliegen laag en ze komen snel dichterbij. We duiken weg en ze komen prachtig over ons heen. Arjan en ik veren tegelijk omhoog, poef, poef... twee ganzen vallen als een baksteen uit de groep.

De hond is al weg, Lien brengt een grauwe gans en een Canadagans binnen. Bijzonder dat deze beide soorten in één groepje vlogen.
We hoeven niet lang te wachten op de volgende groep. Ook daar vallen weer een paar ganzen uit. Arjan schoot zelfs voor het eerst van zijn leven een 'triplet'! 

Tussen de 'groepjes'
door even relaxen

De beide honden hebben goed werk, al laat onze Lien niet veel voor de andere hond over. Ik houd ze soms even aan de lijn zodat de andere hond ook een kans krijgt.
Prachtig hoe de ganzen over het water aankomen op zoek naar eten. Als ze gaan dalen laten ze zich zó naar beneden dwarrelen en vangen zichzelf dan weer op met de wind onder de vleugels. Wat zijn het toch bijzonder mooie dieren!
Maar het zijn er wel heel veel te veel...

Als het wat lichter wordt komen er ook eenden, en niet zomaar eenden, grote wolken van wel 200 of 300 stuks. Zoveel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien!
De meeste groepen die over komen zitten te hoog en trekken mooi door naar onze collega's. We horen hen ook veelvuldig schieten.
Een groep grauwe ganzen maakt op hoogte een cirkel over ons heen en draait weg naar de uiterste hoek van het veld. Daar gaan ze zitten eten. Hmm... dat is niet handig. Als alle ganzen in die hoek gaan vallen komen ze niet binnen schot. Een van ons loopt er met de hond heen om ze weer op te jagen.

Wat een prachtig vlees!

Terwijl hij bovenop loopt komt er weer een groepje aangevlogen. Deze blijven gewoon doorkomen, dat zijn duidelijk Canadaganzen, niet de slimste soort.
Zo hebben we een prachtige ochtend en aan het einde ligt er van beide groepen een tableau van 168 ganzen, 11 eenden een duif en een kauwtje.
Wat ganzen betreft ligt er van alles wat. Canadaganzen, grauwe ganzen, brandganzen en nijlganzen. Een prachtig gevarieerd tableau.

En er vliegt nog bijzonder veel rond, wat een wild rijk jachtgebied
Wat was het een geweldig mooie ochtend! We hebben genoten! Dankbaar voor de uitnodiging! Als je zelf geen jachtveld hebt kun je zelf niet vaak het veld in en kun je ook niemand terug vragen. Dus wij zijn extra blij met elke uitnodiging!

Na de koffie krijgen we allemaal wat wild mee naar huis.
Thuis gekomen snijden we de borsten uit de ganzen, daar gaan we weer heerlijke braadworst van maken.

Daar hoop ik binnenkort het hele proces van te fotograferen zodat jullie ook daarvan kunnen meegenieten.

De prachtige Zeeuwse boerenschuur op het erf van de jachthouder.

Lien bekijkt het tableau leggen van een afstandje.

Wat een bijzonder groot en gevarieerd tableau! En er vliegt nog zóveel rond, wat een rijk veld!

Jachtvakantiezaterdag 🐗🐗🌿🌿📯

 "Jachtvakantiezaterdag"

Zaterdag eerst maar eens een keer uitslapen, in plaats van wéér om 4 uur de wekker.
's Middags zijn we uitgenodigd bij Duitse vrienden die een uurtje verderop wonen om met hun boot te gaan varen. Heerlijk was het en wat een prachtige meren zijn er overgebleven na het winnen van bruinkool. Onze hond Anna vindt het varen eerst wat spannend maar wil wel uit de boot springen om meeuwen te vangen 😅

Zon en wind wordt ze ook wat slaperig van, net als wij. Na een goede maaltijd van de bbq kleden we ons om in jachttenue. 
We vertrekken naar het jachtveld van onze vriend, het is ook op een oude bruinkoolmijn. Een gebied wat best gevaarlijk en daarom niet zomaar toegankelijk is. Op deze oude mijn zijn alleen de wegen en paden verdicht  en dus begaanbaar. Buiten de paden kun je zomaar wegzakken en langs de meren is veel drijfzand.
Er leeft in dit rustige gebied een groep edelherten, een paar reeën en ook veel wilde zwijnen. Er is in de regio Afrikaanse varkenspest en daarom is beheer van wilde zwijnen extra belangrijk. Zo verspreiden ze niet over een groter gebied.
Onze vriend legt ons uit dat hij in verband met het moeilijk begaanbaar gebied graag wil dat we een 'kopschot' plaatsen. Een schot waarbij het varken direct op de plaats ligt. Anders dan wanneer je hart en longen raakt zoals we bij reewild gewend zijn. Zo'n schot is ook direct dodelijk maar varkens zijn taaier en kunnen dan nog gerust 100 tot 150 meter lopen. 

De kansel waar ik zit

De kansels waar wij vanavond mogen zitten staan aan de rand van het 'Wildschweinteich' zo'n 700 meter uit elkaar.
Met zo'n naam van het meer, dan moet het goedkomen toch?

'wildezwijnenmeer'

 

Op de 'kirrung' voor mijn neus is al een langere tijd gevoerd door onze vriend. Elke avond komt er een groep varkens eten, ook wel een rotte genoemd. Varkens kun je niet lokken met geluid zoals reebokken, zij schrikken juist als je lawaai maakt en zijn dan in een oogwenk allemaal weg.
Bij Arjan is al een paar keer een zwijn alleen gezien, dat is dan vaak een mannelijk stuk, een keiler. Ook zijn daar af en toe edelherten.
Spannend wat de avond gaat brengen.
Iets over half 8 zit ik gereed, bij Arjan duurt het wat langer. Hij moest eerst nog wat gevleugelde vrienden verwijderen. Wespen waren een prachtig huis aan het maken in zijn kansel. Heel mooi maar niet fijn als huisgenoten in zo'n klein en warm hokje.
We maken zoals we gewend zijn een overzichtsfoto en delen die met elkaar. Klaar voor wat komen gaat!

Voor mij zie ik al snel beweging... kijker aan, goed turen, een haas 😅
Stilte, rust, wachten... heerlijk!

20.45 uur een schot! Arjan appt al snel 'Schwein liegt im feuer!'
Ik wens hem Waidmannsheil en onze vriend stuurt Arjan een foto van de wildcamera waar het zwijn nog rechtop staat.  Hij kwam alleen, dus daarom bijna zeker een keiler. Dat zou dan Arjan z'n eerste mannelijke volwassen zwijn zijn!

Ineens zie ik rechts tussen de lage dennen wat beweging. Snel en stil mijn telefoon wegleggen en mijn geweer pakken.

Ik zet de filmopname van de richtkijker aan.
Een zwijn, een flinke, steekt het wegje over naar de kirrung gevolgd door een stuk of 10 biggen en nog een paar grote varkens.  Wat een drukte ineens! Het krioelt door elkaar. Nou zie er daar maar eens uit te schieten en dan nog de juiste ook. De biggen hebben geen streepjes meer, ze zijn wel groot genoeg om te oogsten. Toch schiet ik liever een grotere ertussenuit, maar niet de grootste leidzeug. Zij heeft als taak om de rotte te leiden en om rust in de groep te houden. Heel belangrijk, zeker in wolvengebied.
Een van de varkens wordt telkens weggejaagd door big-mama  die wil ik proberen te schieten. Ik heb te weinig ervaring met varkens om nu goed te zien welk dier vrouwelijk of mannelijk is. Dat is nu de biggen zelfstandig zijn ook niet belangrijk. De grote leider is altijd een vrouwtje, een bagge. Aan haar gedrag is duidelijk te zien dat zij de baas is. Het is vooral belangrijk dat het dier goed vrij staat voor ik schiet, dus geen twee of drie achter elkaar.
Dan lopen er twee wat meer naar links, zou dit mijn kans zijn? Een van de twee draait om, terug naar de groep. Hij staat vrij, ik richt en het schot is eruit. Hij ligt op de plaats! De rotte vliegt weg, de leidzeug als laatste achter hen aan. Het zal niet lang duren voor de groep weer bij elkaar is en ze op een veldje verderop op de camera te zien zijn.
Een kwartier na elkaar hebben we allebei een wild zwijn geschoten! Hoe bijzonder is dat weer!

De woensdag ervoor hadden we vlak na elkaar een bok. Een jachtvriend vraagt later: 'Doen jullie aan synchroon beheer?'

Onze reebokken van woensdagavond. 

Terwijl ik mijn spullen inpak komt onze vriend eraan en kijkt bij het zwijn. Hij roept 'ein Keiler' en ik denk huh? Hoe dan? Het is niet gebruikelijk dat mannetjes bij de rotte blijven maar nu er veel wolven in dit gebied zijn blijven ze langer dan normaal bij de groep.

Ik krijg de breuk van hem en samen tillen we het dier in de wilddrager achter de auto. We rijden door naar Arjan.
Eerst wensen wij elkaar Waidmannsheil en Arjan krijgt ook een breuk van onze vriend.
We leggen de varkens naast elkaar en Arjan blaast het signaal 'Sau tot' op de jachthoorn. Zo bijzonder om dat zo samen te beleven.

Gelukkig hebben wij ook een trekhaak aan onze nieuwe auto en de wilddrager van onze vriend meegenomen. Zo vervoeren we beide zwijnen naar de koelcellen. Omdat het hier ASP gebied is moet alles op 1 centrale plek ontweid worden. Daar is een mooie slachtplaats met koelcellen, stromend water en goed licht.
We wegen de zwijnen leeg, Arjan's varken weegt 41 kilo, die van mij 36 kilo. Ze maken elkaar niet veel.

Nadat we alles goed schoongespoeld hebben gaan we weer terug naar ons vakantieadres.
Dankbaar voor deze prachtige gevarieerde en bijzondere vakantiedag! 

Reh tot 🎶📯

Een paar weken geleden schreef ik een gedicht over mijn belevenissen aan de bosrand tijdens alle uren die ik achter een bok aan zat (zie vorig blog). Ik schrijf bewust 'zat'. Dinsdagochtend in alle vroegte mocht hij vallen. 

Rond 4.45 uur vertrokken we richting jachtveld. Arjan zette mij af bij het begin van het bospad naar 'mijn' plek. Zelf reed hij door naar een volgend gebied zo'n 10 minuten verderop. Met volle bepakking loop ik richting het maïsveld. Het is voor mij echt een gelukje dat het door de nattigheid nog niet zo hoog staat. Zo kan ik het reewild nog steeds goed van afstand zien aankomen. Met mijn warmtebeeld kijk ik vanaf het pad over het veld, niets meer te zien dan twee hazen. Rustig loop ik langs de bosrand naar de plek waar ik wil zitten. 

Vorige week heb ik achter de natuurlijke camouflage van eik, riet en berk een plankje gemaakt van een oud tafeltje. Heel handig om op te zitten en zo kan ik makkelijker wisselen tussen links en rechts dan op een driepootkrukje waar ik normaal op zit. Ik zet de schietstok neer en laad mijn geweer. Terwijl ik nog een klein camouflagenetje ophang, zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. De hazen zitten al vroeg achter elkaar aan denk ik, maar nee... het is reewild! 

Ik laat het netje vallen en leg mijn geweer op de schietstok, zet de richtkijker aan en zoom in. Een geit en een bok lopen achter elkaar aan mijn kant op. De geit is al over het slootje en de bok volgt snel, ik zie duidelijk dat hij mankt met een voorpoot. Hij loopt op ongeveer 90 meter, prima afstand en geen hoge gewassen ervoor. Hij doet nog één stap en het schot is eruit. Hij ligt op de plek. Wat een ontlading! Ik pak mijn telefoon om Arjan op de hoogte te brengen, ik app 'Bok ligt!' het berichtje wordt niet verzonden... Mijn telefoon stond nog op vliegtuigstand van de nacht! 

Arjan was nog maar net uit de auto en hoorde het schot de stille ochtend verbreken. Hij komt na mijn berichtje snel mijn kant op, nadat hij mij Waidmannsheil gewenst heeft, blaast hij met de jachthoorn in het veld het signaal "Reh Tot".

Wat is het toch bijzonder en ook lastig uit te leggen wat er dan allemaal aan emoties door je heen gaat. Melancholie en ook wat droefheid om het nemen van een leven. Blijdschap omdat het goed is, na veel afwegingen en inspanning is het gelukt om de juiste bok voor het afschotplan te selecteren en te schieten.  Ontlading van opgebouwde spanning, van de voorgaande maanden en de paar minuten tot het schot. 

Wat is het ook geweldig om dit gemengde gevoel samen met Arjan te kunnen delen. Iets wat je zo moeilijk kunt uitleggen aan iemand die geen reewildbeheerder is. 

Aan de bosrand

Uren heb ik al versleten op mijn krukje tussen het groen.

Van half acht tot een uur of elf, een avond 'niets' te doen.

Op tijd er zijn is van belang om rust in het veld te bewaren.

Dan kan na mijn aankomst en rumoer de boel weer wat bedaren.

Ik ben op zoek naar het moment, zonder twijfel en perfect.

Waarop de bok die hier rond loopt door mij kan worden gestrekt.

Hij moet goed dwars staan en niet spits en ook, als ’t even kan, erg stil

Er mag geen gras of riet staan tussen ons, zo is ‘t hoe ik het wil.

De afstand is ook van belang, maximaal honderd meter bij mij vandaan.

Zo heeft het nogal eisen voordat ik tot schot kan overgaan.

En daarom zit ik nu al weer, ontelbare zomer uren

Daar aan die bosrand op mijn kruk over het veld te turen.

Het is er prachtig en ook ook nog eens bijzonder fijn

Om even een paar uurtjes onderdeel van de natuur te mogen zijn.

De jonge kikkers spelen in het slootje dat aan mijn voeten stroomt

Libellen zweven gracieus soms lijkt het of je droomt.

Het haas komt elke avond weer voor mijn hutje zijn buikje ronden

Op vaste tijdstippen passeren buurtbewoners met hun honden

Drie eenden ruziën in het water; wie was?

Er deze avond de eerste in de plas?

Een luide schreeuw hoog in de bomen laat mij van schrik verstijven.

Een boommarter vond het geen goed idee dat ik hier zou verblijven

Een avond later zie ik het dier met zijn eigenzinnige hobbel gang

Het veld oversteken op weg naar voedsel van niets of niemand bang.

Een kiekendief scheert over het veld op zoek naar wat heerlijke muizen

Die zijn zojuist onder mijn voeten het hele gezin aan het verhuizen

Een fel groen rupsje aan een draad komt uit de takken vandaan.

Om op de grond van rups naar pop, naar wintervlinder te gaan.

Twee mussen vechten in de lucht om het hapje van de dag

De mot uil was voor hen te slim en samen dropen ze af

Ook muggen zijn er hier heel veel en ik vind ze niet fijn.

Maar met hun plekje in de voedselketen mogen ook zij er zijn.

Als de schemer is gevallen zijn de vleermuizen er snel

Ik pak mijn spullen rustig in en zeg mijn vrienden vaarwel

Met zon of regen, met stilte of wind,

Het blijft zó bijzonder wat je aan de bosrand vindt

De majesteit in de schepping van God klinkt hier in alles door.

In muis en ree, in eend en mus, zelfs in een kikkerkoor

Zijn macht, Zijn trouw over alles wat leeft zie ik zo elke dag

Ondanks de vele regen is de natuur niet eens van slag.

Omdat Hij voor alles zorgt en weet wat nodig is en moet.

Hij zorgt voor hen en ook voor mij!

Het Wonder wat mij verstillen doet.

Pulled roedeer

Pulled roedeer, een zomers ree recept!

* voorpoten en nek van het ree met botten
* 1 of 2 zakjes buritomix ligt aan grote van het ree
* olijfolie om te bakken
* 2 uien gesnipperd
* 1 puntpaprika's gesnipperd
* 10 gr boter
* 4 teentjes knoflook, fijngehakt
* 1 el tomatenpuree
* 1 tl pimentpoeder
* 1 sinaasappel, uitgeperst
* 1 blik (400 gr) tomatenblokjes
* 250 ml water
* 1 el appelciderazijn
* 1 rundvlees bouillonblokje

*Smeer alle kanten van het vlees goed in met olijfolie en bestrooi met de helft van het zakje kruiden. Masseer een beetje in en laar dit 30 minuten afgedekt staan.
*In een braadpan het vlees op hoge temperatuur in olijfolie en een klontje boter aanbraden tot het een korstje heeft.
Zorg dat het vlees goed de ruimte heeft, dan bakt het goed aan en anders stooft het meer. Beter in 3x doen bijvoorbeeld.
Aangebraden vlees in de slowcooker doen.
*Zet het vuur wat lager en fruit de ui aan in wat olie met een eetlepel kruiden. Geregeld roeren.
Voeg als de ui wat glazig wordt de paprika, knoflook, tomatenpuree en piment, toe en bak nog even mee.
* Blus af met sinaasappelsap en schraap alle bakresten goed van de bodem
* Tomatenblokjes, appelciderazijn en water toevoegen. Als het warm is het bouillonblokje erboven verkruimelen.
* Alles in de slowcooker boven op het vlees doen en instellen op 6 uur laag.
Tussendoor af en toe het vlees omdraaien omdat het niet helemaal onder staat.
Daarna deed ik het nog 4 uur hoog.
* Als de botjes eruit vallen het vlees wat af laten koelen en helemaal pluizen. Ik doe het eerst altijd grof zodat ik goed de botten, lymfeklieren en pezen eruit heb. Daarna in een beslagkom met de handmixer maak je er geplukt vlees van.
*De saus laten inkoken tot gewenste dikte. Vlees toevoegen en even proeven. Ik heb de rest van de burito kruiden er hier nog bij gedaan en wat zout en verse peper.
Alles goed warm laten worden maar niet laten bakken.

Wraps vullen met het vlees sla, kaas, augurk, jalapenos en wat je er maar lekker bij vindt.

Smullen maar! 

Meibokje 2024

Wat was het gisteren een bijzondere dag!

Ik mocht na lange tijd weer een paar uurtjes voor de klas. Wat was het fijn! Wat was het goed! Ik ben dankbaar dat mijn hoofd en lijf weer langzaam opknappen dat ik dit weer kan en dat het lukt!

Na het avondeten nog even met de benen op de bank. Het is een prachtige avond. Later in de week wordt er regen verwacht. Met Arjan samen overleg ik wat te doen, kijken hoe de wind staat, hoe laat de zon onder gaat en waar we wild verwachten. We besluiten allebei te gaan zitten. Niet zo ver bij elkaar vandaan maar wel ver genoeg dat we in het gebied van een andere groep reewild zitten.

Omkleden, tas inspecteren, waterfles vullen, batterij van mijn telefoon checken, geweer in de transportkoffer.  Hond nog laten plassen en mee in de auto. Ik ga met het hutje en Arjan op de aanzitladder.

Rond half acht zet Arjan mij af bij de slagboom van het gebied waar ik ga zitten. Met volle bepakking loop ik dwars over het veld richting het bosje waarachter ik mijn hutje ga zetten.  Dat moet er vast komisch uit zien. Ik heb van alles omhangen. Op mijn rug een rugtas met daaraan een extra tas met het camouflagenetje en mijn geweer Dwars over mijn borst hangt een lange tas met stokken voor het hutje en een schietstok waarop ik het geweer laat steunen en daartussen klem ik nog het krukje waarop ik ga zitten. Om mijn nek hangt de warmtebeeldcamera zodat ik vanaf het pad eerst kan kijken of er al reewild staat. Ik wil ze niet verstoren.

Ik loop rustig naar de kleine inham tussen de jonge berkenboompjes waar ik wil gaan zitten, met mijn rug naar het ven en net uit het zicht van wandelaars.

Ik zet het krukje neer, doe mijn tassen af en zet mijn geweer voorzichtig tegen een boompje zodat hij niet kan vallen. Ik ga even op het krukje zitten om te kijken of het goed staat en of ik alles goed kan zien wat ik wil kunnen zien vanavond. Ik sta met mijn voeten op een stronk van jonge berkjes die ze gesnoeid hebben, iets verzetten dan maar. Als het krukje goed staat zet ik op vier hoeken een stok stevig in de grond en bevestig daar het camouflagenetje omheen. Ik pak mijn geweer mee het hutje in en ga zitten. Ik laad mijn geweer, zet hem op ‘safe’ en stuur een overzichtsfoto naar Arjan.
Ik voel vanachter mij een windvlaagje, oh nee toch, nu zal de wind toch niet ineens gedraaid zijn?

Ik pak mijn bellenblaas uit mijn jaszak en blaas wat bellen om te zien of de wind goed is. Ja hoor, de bellen waaien in mijn gezicht. De wind staat prima, en zeepsop smaakt vies.

 Kwart voor acht ben ik klaar voor wat komen gaat. Niet veel later zit Arjan ook.

Rustig kijk ik met de warmtebeeldcamera door de bosjes links van mij. Ik hoop dat ze daarvandaan gaan komen en voor mij langs richting de wei willen gaan. Nog niets te zien.

De koekoek is druk aan het roepen en ook een specht maakt grote roffels, vast op zoek naar insecten voor zijn jongen. Wat is het toch heerlijk om zo dicht bij de natuur te zijn om er zo aan deel te mogen nemen. Wat een rust geeft het mij ook om zo in de schepping van God aanwezig te mogen zijn.

Rond kwart over acht zie ik links van mij tussen de takken door een warme vlek, snel mijn verrekijker erbij. Ik zie een ree, de bruine vacht zie ik duidelijk, het gras en de kruiden smaken vast heerlijk want het duurt even voordat de kop omhoog gaat. Het is een bok, ik zie een vertakt gewei op zijn kop, duidelijk een zesender zoals we dat noemen. Elke geweistang heeft drie punten. Ik kan hem niet zo goed observeren als ik zou willen, er staan veel jonge bomen en gras voor. Aan de bouw van het dier kun je vaak zien of het om een oudere sterke bok gaat of om een jonger wat fijner gebouwd dier. De oude bokken zijn vaak ook de slimmeriken. Langzaam loopt hij richting het ven, niet richting het bosje zoals ik gehoopt had.
Af en toe een hap en een stap.
Genieten om dit prachtige dier zo te zien. Niet lang kan ik hem volgen, hij verdwijnt al snel in de bosrand langs het ven. Spannend… zou hij nog terug komen? Zou hij er nog staan?

Ik app met Arjan, ik zou bijna om het hoekje willen kijken om te zien of hij daar staat, maar ja dat is niet slim hè. Afwachten maar weer.
Dit gebied ligt tussen vier wegen waar veel aanrijdingen met reewild plaatsvinden. Daarom is het belangrijk dat er in deze periode bokken geschoten worden. De bokken gaan nu hun territorium bepalen en jagen elkaar weg, zo de weg over en vaak ook zo onder een auto.

Geit ligt heerlijk rustig te kauwen

Een half uurtje later zie ik links weer een ree het bos uitstappen, rustig en kalm, duidelijk een geit. Ze gaat liggen en even later staat ze weer op en doet een paar stappen.
Ik zie ineens nog meer beweging, zou ze al jongen hebben? Nee, als die net geworpen zijn lopen en springen ze nog niet zo langs de geit heen en weer. Er is duidelijk nog een ree bij haar. Ze gaat weer liggen, waarschijnlijk hoogzwanger. Het andere ree staat te eten. Goed aanspreken is lastig door al het blad aan de boompjes. Afwachten maar, ze lopen wel de richting op die ik zou wensen.

Ik app Arjan even zodat hij weet dat ik weer reewild in het zicht heb. Na het appje kijk ik weer met mijn warmtebeeld en de vlekken zijn weg, hmm je kunt ook echt niet even wat anders doen he.

Ik speur verder en zie dan toch een warme vlek mijn kant op.
Ik leg mijn geweer op de schietstok en haal de safe eraf. Door de richtkijker zie ik nog niets, met de warmtebeeld zie ik duidelijk een ree aankomen.

Niet lang hoef ik te wachten, de geit stapt rustig vanachter de jonge berkjes. Al knabbelend op de heerlijke kruiden die hier groeien met een prachtige dikke buik waarin je de jongen bijna ziet bewegen. Dat gaat niet heel lang meer duren voor we hier kalfjes kunnen zien lopen. Wat is ze mooi! Ze is ook alert, ze kijkt goed mijn kant op en ziet wel dat er iets anders is. Ze snuift eens diep maar ruikt mij niet. Ik zit heel stil als ze zo staat te kijken. Rustig stapt ze verder en ik adem weer uit.

Achter haar aan volgt haar kalf van vorig jaar, een mooi jong bokje, zo een die straks weggejaagd wordt door moeder en door andere bokken. Het is goed, het mag, het moet.

Geit met dikke buik.

Ze is heel alert! 

Het bokje stapt rustig vanachter de struikjes

Hij staat rustig te eten en voor zijn blad, de plek waar ik hem wil raken, staan nog wat struikjes. Nog even wachten op nog een stapje. Op zijn kop heeft hij een gaffel gewei, een gewei waarvan de einden vertakt zijn in twee takken.  De geit staat telkens oplettend naar mij te kijken, zekeren noemen we dat. Als ze ook maar iets van onraad zal vermoeden zal ze wegspringen. Ik moet nu niet meer treuzelen. Het bokje doet nog een stapje en het schot is er uit. Ik zie hem op de plaats omvallen. Wauw! Wat een ontlading is dat toch elke keer! Ik adem even diep in en uit en ontlaad mijn geweer. Ik app Arjan “Ligt!” Hij appt ‘Waidmannsheil!!!’ ik antwoord met ‘Waidmannsdank’

Wat bijzonder, ik geef de laatste beet. 

Geen nazoek nodig. De geit sprong op het moment van het schot het bos in. Ik denk, rustig maar moeke, we zullen deze plek nu voorlopig met rust laten zodat je op je gemak je kalfjes kunt krijgen.

Ik ga opruimen, zo kan het dier in alle rust dood gaan. Aan het beeld wat ik zag weet ik dat dit niet lang duurt en waarschijnlijk alleen maar wat stuiptrekkingen zijn. Rustig haal ik het camouflagenetje los en stop het in de tas. En ik bedenk, de zon is al onder, het wordt straks snel donker, ik wil nu naar het bokje, ik ga nu bij hem kijken.

Met mijn geweer op mijn rug loop ik er heen en ja, daar ligt hij. Prachtig jong dier! Het doet toch elke keer weer wat met mij. Ik pluk wat bloemen en kruiden en geef hem de laatste beet.

Op de aanschotplaats, 1 meter naast hem, zie ik een stukje long liggen. Goed om toch te zien, ook al ligt hij ter plaatse. Zo leer ik telkens meer over hoe je het uitschot kunt herkennen.

Ik maak wat foto’s en ga daarna rustig alles inpakken en loop alvast naar de ingang van het gebied.
Arjan komt er al snel aan met de auto. De slagboom kunnen we open maken en zo kunnen we tot dichtbij het dier komen.

De breuk die ik krijg deel ik met het bokje. 

Van Arjan krijg ik een prachtige grote breuk als hij het dier heeft zien liggen.
Hij neemt zijn pet af, legt de breuk, een takje van liefst een eik, op zijn pet en wenst mij met een hand Waidmannsheil. Ik heb ook mijn pet af, druk hem de hand en zeg Waidmannsdank en neem de breuk van hem aan. Daarna breek ik een stukje van de breuk af en steek die bij het ree in de bek als ‘laatste beet’. Een Duitse traditie die wij ook graag in ere houden, als respect en eer naar het dier wat ik mocht doden.

Terwijl het steeds donkerder wordt boven het ven en het kikkerconcert verstild nemen we het jonge dier mee naar de auto en bij de jachthouder achter zijn huis ontweiden we hem. Ik snijd voorzichtig het buikvel open, helemaal tot aan de hals en tot aan de "staart". Daarna snijd ik de ribben door langs het borstbeen. Links en rechts van de darmuitgang snijd ik alles los en ook het middenrif snijd ik aan beide zijden los. Zo kan ik vanaf  de tong tot het uiterste stukje darm alle ingewanden er in één keer uithalen en blijft het vlees verder schoon.

De luchtpijp is voor onze Anna, ook al heeft ze niet hoeven nazoeken, toch zit ze trouw te wachten tot we deze aan haar geven. Ze is vanavond wel heel geduldig geweest in de auto dus ook dat mag beloond worden.
Van de organen neem ik hart, lever, nieren en pens mee om te drogen voor de honden. Van zo’n jong dier zouden we zelf de lever ook wel kunnen eten maar we houden er niet zo van.
De rest gaat weer terug de natuur in voor andere dieren die er van leven.

Het bokje mag in de koeling bij vrienden van ons. Over een paar dagen hoop ik hem verder te verwerken. Ook voor mijzelf zal dat weer een stukje van de verwerking zijn. Zijn kopje gaat in de diepvries om over een tijdje te prepareren voor op een plankje.

Wat was het een mooie dag!
Dankbaar ben ik voor al het goede wat ik deze dag mocht ontvangen!

De avond valt over het ven.