Wat was het gisteren een bijzondere dag!
Ik mocht na lange tijd weer een paar uurtjes voor de klas. Wat was het fijn! Wat was het goed! Ik ben dankbaar dat mijn hoofd en lijf weer langzaam opknappen dat ik dit weer kan en dat het lukt!
Na het avondeten nog even met de benen op de bank. Het is een prachtige avond. Later in de week wordt er regen verwacht. Met Arjan samen overleg ik wat te doen, kijken hoe de wind staat, hoe laat de zon onder gaat en waar we wild verwachten. We besluiten allebei te gaan zitten. Niet zo ver bij elkaar vandaan maar wel ver genoeg dat we in het gebied van een andere groep reewild zitten.
Omkleden, tas inspecteren, waterfles vullen, batterij van mijn telefoon checken, geweer in de transportkoffer. Hond nog laten plassen en mee in de auto. Ik ga met het hutje en Arjan op de aanzitladder.
Rond half acht zet Arjan mij af bij de slagboom van het gebied waar ik ga zitten. Met volle bepakking loop ik dwars over het veld richting het bosje waarachter ik mijn hutje ga zetten. Dat moet er vast komisch uit zien. Ik heb van alles omhangen. Op mijn rug een rugtas met daaraan een extra tas met het camouflagenetje en mijn geweer Dwars over mijn borst hangt een lange tas met stokken voor het hutje en een schietstok waarop ik het geweer laat steunen en daartussen klem ik nog het krukje waarop ik ga zitten. Om mijn nek hangt de warmtebeeldcamera zodat ik vanaf het pad eerst kan kijken of er al reewild staat. Ik wil ze niet verstoren.
Ik loop rustig naar de kleine inham tussen de jonge berkenboompjes waar ik wil gaan zitten, met mijn rug naar het ven en net uit het zicht van wandelaars.
Ik zet het krukje neer, doe mijn tassen af en zet mijn geweer voorzichtig tegen een boompje zodat hij niet kan vallen. Ik ga even op het krukje zitten om te kijken of het goed staat en of ik alles goed kan zien wat ik wil kunnen zien vanavond. Ik sta met mijn voeten op een stronk van jonge berkjes die ze gesnoeid hebben, iets verzetten dan maar. Als het krukje goed staat zet ik op vier hoeken een stok stevig in de grond en bevestig daar het camouflagenetje omheen. Ik pak mijn geweer mee het hutje in en ga zitten. Ik laad mijn geweer, zet hem op ‘safe’ en stuur een overzichtsfoto naar Arjan.Ik voel vanachter mij een windvlaagje, oh nee toch, nu zal de wind toch niet ineens gedraaid zijn?
Ik pak mijn bellenblaas uit mijn jaszak en blaas wat bellen om te zien of de wind goed is. Ja hoor, de bellen waaien in mijn gezicht. De wind staat prima, en zeepsop smaakt vies. Kwart voor acht ben ik klaar voor wat komen gaat. Niet veel later zit Arjan ook.
Rustig kijk ik met de warmtebeeldcamera door de bosjes links van mij. Ik hoop dat ze daarvandaan gaan komen en voor mij langs richting de wei willen gaan. Nog niets te zien.
De koekoek is druk aan het roepen en ook een specht maakt grote roffels, vast op zoek naar insecten voor zijn jongen. Wat is het toch heerlijk om zo dicht bij de natuur te zijn om er zo aan deel te mogen nemen. Wat een rust geeft het mij ook om zo in de schepping van God aanwezig te mogen zijn.
Rond kwart over acht zie ik links van mij tussen de takken door een warme vlek, snel mijn verrekijker erbij. Ik zie een ree, de bruine vacht zie ik duidelijk, het gras en de kruiden smaken vast heerlijk want het duurt even voordat de kop omhoog gaat. Het is een bok, ik zie een vertakt gewei op zijn kop, duidelijk een zesender zoals we dat noemen. Elke geweistang heeft drie punten. Ik kan hem niet zo goed observeren als ik zou willen, er staan veel jonge bomen en gras voor. Aan de bouw van het dier kun je vaak zien of het om een oudere sterke bok gaat of om een jonger wat fijner gebouwd dier. De oude bokken zijn vaak ook de slimmeriken. Langzaam loopt hij richting het ven, niet richting het bosje zoals ik gehoopt had.
Af en toe een hap en een stap.
Genieten om dit prachtige dier zo te zien. Niet lang kan ik hem volgen, hij verdwijnt al snel in de bosrand langs het ven. Spannend… zou hij nog terug komen? Zou hij er nog staan?
Ik app met Arjan, ik zou bijna om het hoekje willen kijken om te zien of hij daar staat, maar ja dat is niet slim hè. Afwachten maar weer.Dit gebied ligt tussen vier wegen waar veel aanrijdingen met reewild plaatsvinden. Daarom is het belangrijk dat er in deze periode bokken geschoten worden. De bokken gaan nu hun territorium bepalen en jagen elkaar weg, zo de weg over en vaak ook zo onder een auto.
 |
| Geit ligt heerlijk rustig te kauwen |
Een half uurtje later zie ik links weer een ree het bos uitstappen, rustig en kalm, duidelijk een geit. Ze gaat liggen en even later staat ze weer op en doet een paar stappen.Ik zie ineens nog meer beweging, zou ze al jongen hebben? Nee, als die net geworpen zijn lopen en springen ze nog niet zo langs de geit heen en weer. Er is duidelijk nog een ree bij haar. Ze gaat weer liggen, waarschijnlijk hoogzwanger. Het andere ree staat te eten. Goed aanspreken is lastig door al het blad aan de boompjes. Afwachten maar, ze lopen wel de richting op die ik zou wensen.
Ik app Arjan even zodat hij weet dat ik weer reewild in het zicht heb. Na het appje kijk ik weer met mijn warmtebeeld en de vlekken zijn weg, hmm je kunt ook echt niet even wat anders doen he.
Ik speur verder en zie dan toch een warme vlek mijn kant op.Ik leg mijn geweer op de schietstok en haal de safe eraf. Door de richtkijker zie ik nog niets, met de warmtebeeld zie ik duidelijk een ree aankomen. Niet lang hoef ik te wachten, de geit stapt rustig vanachter de jonge berkjes. Al knabbelend op de heerlijke kruiden die hier groeien met een prachtige dikke buik waarin je de jongen bijna ziet bewegen. Dat gaat niet heel lang meer duren voor we hier kalfjes kunnen zien lopen. Wat is ze mooi! Ze is ook alert, ze kijkt goed mijn kant op en ziet wel dat er iets anders is. Ze snuift eens diep maar ruikt mij niet. Ik zit heel stil als ze zo staat te kijken. Rustig stapt ze verder en ik adem weer uit.
Achter haar aan volgt haar kalf van vorig jaar, een mooi jong bokje, zo een die straks weggejaagd wordt door moeder en door andere bokken. Het is goed, het mag, het moet.
 |
| Geit met dikke buik. |
 |
| Ze is heel alert! |
 |
| Het bokje stapt rustig vanachter de struikjes |
Hij staat rustig te eten en voor zijn blad, de plek waar ik hem wil raken, staan nog wat struikjes. Nog even wachten op nog een stapje. Op zijn kop heeft hij een gaffel gewei, een gewei waarvan de einden vertakt zijn in twee takken. De geit staat telkens oplettend naar mij te kijken, zekeren noemen we dat. Als ze ook maar iets van onraad zal vermoeden zal ze wegspringen. Ik moet nu niet meer treuzelen. Het bokje doet nog een stapje en het schot is er uit. Ik zie hem op de plaats omvallen. Wauw! Wat een ontlading is dat toch elke keer! Ik adem even diep in en uit en ontlaad mijn geweer. Ik app Arjan “Ligt!” Hij appt ‘Waidmannsheil!!!’ ik antwoord met ‘Waidmannsdank’
 |
| Wat bijzonder, ik geef de laatste beet. |
Geen nazoek nodig. De geit sprong op het moment van het schot het bos in. Ik denk, rustig maar moeke, we zullen deze plek nu voorlopig met rust laten zodat je op je gemak je kalfjes kunt krijgen.
Ik ga opruimen, zo kan het dier in alle rust dood gaan. Aan het beeld wat ik zag weet ik dat dit niet lang duurt en waarschijnlijk alleen maar wat stuiptrekkingen zijn. Rustig haal ik het camouflagenetje los en stop het in de tas. En ik bedenk, de zon is al onder, het wordt straks snel donker, ik wil nu naar het bokje, ik ga nu bij hem kijken.
Met mijn geweer op mijn rug loop ik er heen en ja, daar ligt hij. Prachtig jong dier! Het doet toch elke keer weer wat met mij. Ik pluk wat bloemen en kruiden en geef hem de laatste beet.
Op de aanschotplaats, 1 meter naast hem, zie ik een stukje long liggen. Goed om toch te zien, ook al ligt hij ter plaatse. Zo leer ik telkens meer over hoe je het uitschot kunt herkennen.Ik maak wat foto’s en ga daarna rustig alles inpakken en loop alvast naar de ingang van het gebied.
Arjan komt er al snel aan met de auto. De slagboom kunnen we open maken en zo kunnen we tot dichtbij het dier komen. |
| De breuk die ik krijg deel ik met het bokje. |
Van Arjan krijg ik een prachtige grote breuk als hij het dier heeft zien liggen.
Hij neemt zijn pet af, legt de breuk, een takje van liefst een eik, op zijn pet en wenst mij met een hand Waidmannsheil. Ik heb ook mijn pet af, druk hem de hand en zeg Waidmannsdank en neem de breuk van hem aan. Daarna breek ik een stukje van de breuk af en steek die bij het ree in de bek als ‘laatste beet’. Een Duitse traditie die wij ook graag in ere houden, als respect en eer naar het dier wat ik mocht doden.
Terwijl het steeds donkerder wordt boven het ven en het kikkerconcert verstild nemen we het jonge dier mee naar de auto en bij de jachthouder achter zijn huis ontweiden we hem. Ik snijd voorzichtig het buikvel open, helemaal tot aan de hals en tot aan de "staart". Daarna snijd ik de ribben door langs het borstbeen. Links en rechts van de darmuitgang snijd ik alles los en ook het middenrif snijd ik aan beide zijden los. Zo kan ik vanaf de tong tot het uiterste stukje darm alle ingewanden er in één keer uithalen en blijft het vlees verder schoon.
De luchtpijp is voor onze Anna, ook al heeft ze niet hoeven nazoeken, toch zit ze trouw te wachten tot we deze aan haar geven. Ze is vanavond wel heel geduldig geweest in de auto dus ook dat mag beloond worden.
Van de organen neem ik hart, lever, nieren en pens mee om te drogen voor de honden. Van zo’n jong dier zouden we zelf de lever ook wel kunnen eten maar we houden er niet zo van.
De rest gaat weer terug de natuur in voor andere dieren die er van leven.
Het bokje mag in de koeling bij vrienden van ons. Over een paar dagen hoop ik hem verder te verwerken. Ook voor mijzelf zal dat weer een stukje van de verwerking zijn. Zijn kopje gaat in de diepvries om over een tijdje te prepareren voor op een plankje.
Wat was het een mooie dag!
Dankbaar ben ik voor al het goede wat ik deze dag mocht ontvangen!
 |
| De avond valt over het ven. |
