Bronst in Duitsland, een vakantie verslag.

Maandag een lange reis gemaakt, 800 km en 9 uren gereden. Maar dat hebben we er graag voor over. Het voelt als thuiskomen hier! En voor onze hond Anna helemaal, dit is haar geboortestreek. 

We mogen hier voor het 5e jaar bij onze vrienden in het veld een weekje vakantie houden. Een vakantie waar we achteraf altijd van moeten bijkomen. We zitten bij nacht en ontij aan bosranden en maïsvelden en ons bioritme gaat behoorlijk overhoop.

De reis verloopt voorspoedig en onze traditionele eerste stop bij het 'Kebabhaus' valt wat vroeg voor het avondeten maar een Durum Döner gaat er toch goed in.

Na het eten worden we, in verband met een omleiding, door onze vriend opgehaald. Het is fijn om elkaar weer te zien! We spreken af om 's avonds rond 18.00 uur bij hem in de tuin te verzamelen om op jacht te gaan.

Die avond zit ik op een mooie plek langs een slootje tussen twee weides in. De slootkanten staan hier allemaal vol met bomen. Ik zit dus aan de slootkant in een bomenrij. Rondom zijn nog meer weides. En tussen elke weide staat zo’n rij bomen met een slootje. Een gewilde hoek voor de reeën om te drijven. Als de geit vruchtbaar is roept ze de bok richting een wei. Daar rennen en draaien ze 'in achtjes' achter elkaar aan en zo wordt de geit een paar keer gedekt tot ze 'beslagen' is. Ze hebben daarvoor de ruimte van de wei nodig. En door de bomenrijen hebben ze snel weer beschutting als er onraad is.

Rond 19.15 uur zit ik helemaal gereed, regenjas aan, warmtebeeldcamera om mijn nek gehangen, richtkijker aangezet, gekeken hoe ik goed op kan leggen op de rand van de kansel, fiep binnen handbereik en geweer geladen en op de safe.
Tijd voor een overzichtsfoto om naar Arjan te sturen, ook zo'n traditie. Dan weten we van elkaar hoe en waar we zitten en dat we er klaar voor zijn.
Als ik net rustig zit zie ik aan de overkant een ree komen. Nu al? Ik leg mijn geweer op en kijk, een bok! Hij staat nog tussen het riet en loopt langzaam hapje voor hapje de wei op. Goed te zien zo dat het kieskeurige eters zijn.
De zon staat nog fel boven de bomen uit en als de bok binnen bereik is heb ik last van de zon in mijn kijker en zie ik niks door het tegenlicht. Ik kan zo niet schieten maar wel genieten!
Hij stapt langzaam richting de bosrand links van mij. Als ik nu fiep komt hij weer in de zon te staan. Er zit niets anders op dan wachten tot de zon zakt of het ree achter mij langs trekt naar rechts.
Ondertussen staat er een flinke wind en het miezert wat. Ik trek mijn wollen hoed wat dieper over mijn hoofd zodat hij goed blijft zitten. Wat is dat toch een uitvinding. De wol slaat dicht van de eerste regen en je hoofd blijft verder de hele tijd droog en warm!
De bok is achter mij langs getrokken en kreeg lucht van mij, hij maakte een sprint en trekt langs de kant de hele wei rond. Stapje voor stapje, hapje voor hapje komt hij toch dichterbij. Ik fiep elke keer als hij zijn kop het bos in steekt, dan komt hij toch weer een paar stappen mijn kant op.
Ondertussen is de boer een wei erachter aan het maaien. Het lijkt hem niet te deren, hij is alleen wat onrustig maar dat kan ook door de harde wind komen.
Tot op zo'n 130 meter krijg ik hem naar mij toe gelokt maar helaas durft hij niet verder en verdwijnt het bos in. In de uiterste hoek rechts van mij zie ik ineens twee reeën aankomen sprinten. Duidelijk geschrokken van de trekker die erachter bezig is.
Een geit met een grote bok erachter. Ze steken heel snel de slootjes over en zijn weg. Daarom zal de vorige bok ook wat voorzichtig zijn geweest. Hij is hier dus niet de baas.
10 minuten later links van mij een bok. Ik zag hem te laat, moest mijn geweer nog verleggen van rechts naar links en weg was hij.
Ondanks de verstoring door de trekker blijven ze de wei opzoeken.
5 minuten later achter mij een geit met een bok. Ik moet mij helemaal omdraaien en leg voorzichtig mijn geweer goed. Ze zijn te ver weg en vertrekken door de sloot naar de volgende wei. Ik ga weer langzaam recht zitten.
Pff wat is het 'druk' om mij heen, even rustig zitten hoor en genieten van alle indrukken in deze eerste uurtjes aanzitten.
Ik pak na een tijdje de warmtebeeldcamera en spot de wei en de bosrand af. En weer staan achter mij de geit met een bok.
Voorzichtig sla ik mijn been over de plank waar ik op zit zodat ik kruislings zit en leg mijn geweer goed. Ze komen al etend mijn kant op. De schemering valt langzaam in en ik zet mijn kijker op nachtstand. Het beeld wordt zwart/wit, met restlicht versterking kan ik zo nog goed zien wat er voor mij gebeurt. Duidelijk zie ik de grote witte stangen van de bok boven zijn oren uit. Ze zijn voor mij nog te ver... nog 20 meter te gaan... stapje voor stapje...
En net als ik denk dat het kan, schrikken ze ergens van en rennen weg. Er vliegen tegelijk een stel eenden kwakend de sloot uit. Ik hoor wat gedoe in de sloot, wasberen maken ruzie.

De eerste avond aan
de wei met bomen rijtjes.

Weer rust in het veld... 21.45 uur kijk ik nog een laatste rondje met de warmtebeeld, aanspreken kan ik niet meer dus schieten zeker niet.

En daar licht weer een vlek op, een ree alleen links van mij. In theorie de bok alleen. Ik zie het dier inhouden en richting de bosrand kijken. Ik draai voorzichtig en daar komt nog een 'vlek' de wei op. Het ree links sprint weg. Wat zou het zijn? Een wolf? Die zitten hier ook.
En dan zie ik de kop naar beneden gaan. Een wolf graast niet, dit is waarschijnlijk de plaatsbok, de grote baas, waar de jongere bok voor wegrende.
Met het blote oog zie ik het dier niet staan.
Ik ga rustig inpakken en Arjan komt mij met de auto ophalen.
Wat een avond! Morgenochtend mag ik hier wakker worden. De wekker staat om 4.00 uur.

Dinsdagochtend
We zitten er rond 4.45 uur klaar voor. Heerlijk om zo in het veld wakker te worden!
De wind draait en met het licht worden wordt het ook kouder. Ik ben blij dat mijn handschoenen in mijn tas zitten.
5.20 stuur ik er nog een fotootje van naar Arjan. Hij moet maar wat lachen om z'n koukleumpje.

Ineens een bok, rechts voor mij. Hij stapt rustig de wei op. Ik leg op, draai de vergroting wat groter, geweer vast, nog een paar stapjes, nog een hapje, hij draait, ik adem in, adem uit... en het schot is er uit. De bok doet nog 2 stappen en hij ligt. Ik grendel door en hoor een ander schot, Arjan?

Ik app Arjan met trillende vingers, 'jij ook?'
Arjan vraagt tegelijk, schoot jij? Ja, bok ligt!
Waidmannsheil - Waidmannsdank!
En jij? Ja, ik schoot, appt hij, bokje schrok van jouw schot, en sprong na mijn schot af.

Hij kijkt het filmpje op de richtkijker terug. Gezien de plaats van het schot en de schottekens erna moet hij liggen! Hij gaat met de hond kijken en Anna vindt het ree al snel. Het schot zit goed.
Ik wens hem Waidmannsheil!
Wat is het bijzonder om dit zo samen te beleven!

Ik pluk wat bloemen... 

In dezelfde minuut, allebei onze eerste Duitse bok van dit jaar.

We wachten op de jachthouder en ondertussen ruim ik op.

Geweer ontladen, kogels in het mapje terug, de lege huls stop ik erbij.

Richtkijker uit, warmtebeeldcamera uit, verrekijker, fiep, water en muggenspray weer in mijn tas.

Ik klim van de kansel af en pluk wat bloemen.

Dat is voor mij een soort verwerking en als respect naar het dier.
Ik loop rustig naar het ree.
Het schot zit goed.
Ik leg de bloemen op het inschot en maak wat foto's.

Arjan komt samen met de jachthouder naar mij toe.
Veit kijkt bij mijn ree en haalt een breuk van een eik in de buurt.
Hij breekt er een takje van af en stopt die als 'laatste beet' in de bek van het dier. De rest van de tak veegt hij over de plek van het schot.
We nemen allebei onze pet en hoed af. De breuk legt hij op zijn pet en geeft mij een krachtige hand.
Waidmannsheil!
Waidmannsdank!
Ik pak de breuk van zijn pet aan en steek hem op mijn hoed.

Een eerbetoon aan het dier, een gelukwens voor de jager. Blij en dankbaar om dit zo te mogen beleven.

We maken nog samen een foto, Arjan en ik achter onze bokken. De eerste ochtend allebei al zoveel ‘Waidmannsheil’ (jagersgeluk) is echt bijzonder.

In de middag doen we met een van de jachthouders een ronde door het veld. We zien op een plek flink veel sporen van varkens en veel schade in de maïs. Grote dieren knakken de stengels om zodat de jongen kunnen vreten. Vanuit het grote roggeveld gaan ze door de sloot het maïsveld in. We zetten er en aanzitladder neer. En smeren wat 'Buchenholzteer' aan wat stengels.
Die avond wordt er veel regen verwacht, in de bronst weet je nooit hoe het loopt dus we gaan toch er op uit!

Ik zit langs een sloot met bomen aan een grasveld naast een bosje. Aan de andere kant van de sloot staat rogge.
Gisteravond heeft een van de jachthouders hier twee bokken gezien en voor mij laten lopen. Een kleine en een hele sterke. Ik mag de kleine niet schieten van hem, maar moet wachten op de sterke zesender.
Het regent flink, ik heb een grote paraplu meegekregen en bind die vast aan mijn kansel.
Wat komt er veel water naar beneden!
In plaats van een overzichtsfoto stuur ik Arjan een filmpje van al die regen.
Voor het mooie staat de wind net iets verkeerd, maar ja, zoals al eerder gezegd, met de bronst weet je het nooit.
Het belooft straks droog te worden.
Na zo'n 20 minuten, komen er rechts van mij twee reeën de wei op. Het regent nog steeds.
De grote paraplu klappert wat in de harde wind en ze rennen geschrokken weg.

Na een hele lange en stevige bui wordt het eindelijk een beetje droog.
Om 19.55 uur ga ik fiepen. Na de eerste tonen uit de Buttolo komt het water weer met bakken uit de lucht vallen. Na 5 minuten stapt er een geit vanuit het roggeveld achter mij de wei op, ze ruikt mij en rent rechtdoor het bos in. Ik fiep nog eens als de regen wat gestopt is. Het blijft rustig.

Ineens na een kwartiertje komt er recht voor mij een bok de wei op duidelijk op zoek naar het geitje wat riep.
Ik leg mijn geweer op de voorste balk van de kansel en zet de kijker op filmen. Eerst goed aanspreken, is het de kleine bok? Of is het een grotere? Ik zoom wat in en zie zijn gewei boven de oren uitkomen. Ondertussen neemt hij hier en daar een hapje. Ik kijk nog eens goed, ja het is een zesender. Zijn gewei heeft zes puntjes, aan elke stang drie. Mooie witte punten erop. Deze mag ik schieten.
Ik volg het dier met mijn geweer naar rechts, hij doet nog eens een flinke plas, stapt dan toch weer wat naar links.
Nog een stap, nog een hap, hij richt zich op en het schot is er uit. Ik zie hem omdraaien en wegrennen... duidelijk is de rode plek van het uitschot zichtbaar op zijn flank.
Maar balen hè, hij blijft rennen. Ik moet mijn geweer bijdraaien om hem te blijven filmen en van de voorste balk naar de rechtse verleggen.
Nadat ik dat gedaan heb ben ik hem kwijt... shit... is hij doorgerend naar de sloot? Met mijn warmtebeeld zie ik helemaal niets. Hij had zo’n vaart! Of het roggeveld in? Ik stuur een berichtje in de groepsapp en er komt iemand met een hond.

Ik ontlaad mijn geweer. Ondertussen is een van de jachthouders aangekomen, ik vertel hoe en waar ik geschoten heb. Hij loopt een stukje de slootkant langs maar vindt niets. Niet slim denk ik nog, als er een hond moet komen. Gelukkig komt hij al snel terug.
Het begint weer hard te regenen, ik kruip wat dichter onder de paraplu en kijk het filmpje terug op mijn kijker. De plaatsing van het schot, de schottekens, het uitschot wat ik duidelijk zie... Hij moet wel liggen.
Arjan is er en de andere jachthouder met zijn honden is er ook al snel. Omdat we wel durven zeggen dat het ree dood ligt, zetten we onze Anna in. Mooi spoor voor haar om in de regen uit te lopen.
Ze zoekt eerst naar links en komt dan toch terug naar rechts.  Ze is wat onrustig, het is voor haar vast ook wat moeilijker in de regen. Ondertussen is het ook al donker geworden en ik volg vanaf mijn kansel de mannen met hond en zaklampen.

En dan ineens, hangt ze in de lijn, duidelijk op het spoor. En in een streep loopt ze door en vindt ze, midden op de wei, de bok.

Terwijl ik mijn geweer verlegde was hij was niet doorgelopen, hij was omgekiept. Onze Duitse vrienden lachen mij heerlijk uit!

“Ich denke im Graben! Vielleicht 70 Meter weiter weg!” De rest van de week ga ik dit nog vaker horen ;)

Vanaf mijn kansel heb ik hem niet zien liggen, hij ligt in een trekker spoor… Ik weerleg hun gelach… “Ja, Ja, ein kleiner Graben. Ich habe nie gesagt, wie groß”.

Wat ben ik blij dat hij er ligt en dat het geen lange zoektocht wordt. Midden op de wei in de regen herhaalt zich het ritueel van vanmorgen.

Mijn tweede bok op de eerste dag

Een laatste beet in de bek van de bok, onze pet en hoed af, een krachtige hand en een krachtig Waidmannsheil en Waidmannsdank.

Wat bijzonder! Twee op één dag! Dat ga ik niet vaak meer meemaken.

Deze bok is in een heel ander deel van het veld gevallen. En de jachthouders kennen hem niet. Het is niet de sterke bok die ik daar mocht schieten. Hij is jonger en duidelijk op het geluid van de fiep af gekomen. Voor onze begrippen is het echt een sterke, voor hier is het een normale bok.

We brengen de bok naar het huis van de jachthouder, ontweiden hem en hangen hem in de koelcel.

Morgen vroeg gaat de wekker weer. Als we wakker worden regent het heel hard, we draaien nog even een half uurtje om en gaan dan toch het veld in.

We zitten allebei op een kansel en ik heb er een dak op. Arjan heeft pech en zal het zonder dak moeten doen. In mijn kansel is het heel druk met muggen, die willen ook schuilen voor al het water.

Arjan appt mij: Er kwam een ree de wei op maar was even snel weer het bos in. Vast zijn paraplu vergeten. ;)

Drie minuten later klinkt er een schot! Arjan zijn tweede bok ligt!

In dit stuk van het veld wordt bijna geen reewild geschoten. Ze bewaren de bokken voor de paar gasten die af en toe komen.

Het vlees van de dieren die deze week geschoten worden brengt weer mooi geld op voor de jachtkas. Er is heel veel schade aan de maïs en pootaardappelen. Deze schade moeten de jagers betalen aan de boeren. Dat kan oplopen tot wel 10.000 euro per hectare.

Meterslang duwen de zeugen de stengels om
Zo kunnen ze bij de kolven en kunnen
de biggen ook eten 

Zo vullen we onze dagen, vroeg uit bed, rond 4.30 uur in het veld zijn. Wakker worden met de vogels. Ontbijten, wat slapen, in de middag wat ondernemen in het veld of er buiten, natuur of cultuur.

Op één van de avonden komt er een jonge geit vlak voor mijn kansel. Ik maak een filmpje met mijn telefoon. Prachtig om haar zo dicht bij te zien. Ik hoor een kalf roepen en ze rent weg. Even later hoor ik heel veel gespetter in de sloot, een wasbeer steekt zijn kop uit de kruidenrand en staat op zijn achterpoten rond te kijken. Geweldig mooi om dit alles zó voor je neus te zien gebeuren.

Arjan en zijn varken.

Ik duik rond 23.00 uur mijn bedje in. Arjan zit die nacht door. Hij blijft de hele nacht in de kansel zitten om zo het veld niet te verstoren voor de varkens die ‘s morgens vroeg komen.
En het loont! Die morgen schiet hij rond 4 uur een groot varken! Met een touw via een boom aan de auto wordt het dier uit het bos getrokken. Het is een vrouwtje, een bagge, en een grote ook! 120 kilo! Ze is oud, zo rond de 8-9 jaar, heeft geen jongen, maar wel indrukwekkende slagtanden en kiezen die helemaal afgesleten zijn. Prachtig afschot.

Later in de week zijn we bij een van onze vrienden in het veld, ongeveer een uur verderop. Daar zien we in de middag veel sporen van zwijnen en herten. Het belooft wat te worden. Die avond zitten daar 5 jagers in het veld, hij en zijn vrouw, een van de jachthouders en wij. Ik krijg een rotte van 9 varkens voor mij. Drie baggen met zes biggen. De biggen hebben nog pyjama-streepjes en zijn dan nog afhankelijk van de moedermelk. Elk van de grote varkens heeft grote tepels hangen. Dat betekent dus niet schieten, alleen genieten. 

Het is prachtig om zo het samenspel te zien tussen de biggen en hun moeder. Ook is duidelijk wie van deze varkens de leidzeug is. Die eet eerst en geeft de biggen van een ander een snauw als ze in de buurt komen.

De vrouw van onze vriend kan een mooi varken strekken. Verder valt er die avond niets. 

De avond erna zijn we in een ander veld van onze jachthouder. Kans op roodwild, zo worden edelherten ook wel genoemd. Ook reeën en varkens zijn er veel in dit gebied. Tot 20.00 mag er een reebok geschoten worden. Op deze manier is de rust weer terug in het veld als er herten of varkens willen komen.

Ik zit op een hele hoge kansel, het is een flinke klim naar boven. Voor roodwild zijn de kansels zo hoog omdat deze dieren groot zijn en zo zit je er boven. En ze kunnen heel goed licht zien van je camera en eventueel je telefoon. Het is belangrijk om zo stil en zo donker mogelijk te zijn. 

De hoge roodwild-kansel waar Arjan zat. 

Er is geen beweging, uren lang niet. Ik dut wat in, het bijzondere ritme wat wij hier hebben hakt er toch in. Ik hoor ineens vlak langs de kansel iets ruisen door het gras. Ik pak snel mijn warmtebeeld en zie een rank dier met een forse kop en twee spitse oren. Het blijft staan bij de voerplek, kijkt of er iets loopt en rent door…. Wow… ik besef dat ik zojuist een wolf gezien heb!

Het ging helaas te snel om te filmen. Maar nu begrijp ik ook waarom alles zo stil is om ons heen. Als de wolven in de buurt zijn, trekt al het andere wild weg of houdt zich gedeisd. Voor ons is het jammer omdat we op deze plek maar één avond zijn.

Op onze laatste avond komt een vos dicht bij mij. Ik leg aan, maak mijn ademhaling rustig en schiet… de vos sprint weg en drie tellen later komt hij weer even vanachter het bosje vandaan en kijkt naar mij als of hij zeggen wil, wat doe jij nou? Dat was heel duidelijk mis! Hij rent weg en even later zit hij rechts van mij op z’n kont in het gras te kijken. Als ik mijn geweer verleg rent hij weg. Wat een grapjas…

De vos zat best dichtbij en deze kansel is behoorlijk hoog. Ik heb er dus onderdoor geschoten.

Ik ruim mijn spullen op en loop naar een kansel vlak bij een voerplek in het bos. Daar worden veel wasberen gezien. Als ik mij geïnstalleerd heb doe ik het eerste verkenningsrondje met mijn warmtebeeld. Twee dieren lichten op achter op de voerplek. Ik leg mijn geweer goed en zet de kijker aan. Ik zoom in en ja, het zijn twee wasberen. Zo snel al! Ik zit hier net! Ik wacht of ze iets dichterbij willen komen en als ze vrij komen staan wil ik er een proberen te schieten.

Ineens, allebei draaien ze hun kop naar rechts en prrtt ze zijn weg. Ik kijk ook naar rechts en zie een dier aan komen hobbelen. Die stort zich op het voer. Een van de wasberen probeert toch nog wat maïs te eten maar wordt weggejaagd. Het is een das! Een das is een echte veelvraat en alleseter en ook een plaag in deze streek. Ze eten heel veel muizen, vogels, eieren, jonge hazen, kikkers, enz.

Ik kijk nog eens goed, is het echt een das? Hij is in zomerkleed en het is schemerig. De strepen zijn iets minder duidelijk te zien. Hij draait zijn kop en ik zie het duidelijk. Als hij goed dwars staat en zijn kop opricht is het schot eruit. 

Hij rent weg naar link de begroeiing in, niks meer te zien.  Pff… Ik meld mij op de groepsapp en kijk rustig het filmpje van mijn kijker terug. Zo te zien moet hij liggen.

Ik stap af en ga voorzichtig op zoek. Ik kan aan de vorm van de bomen zien waar hij gestaan heeft en ik vind er flink wat zweet. Ik loop naar rechts door brandnetels en bramen en vind vlak voor de sloot de das. Wat is dit ook een prachtig en een bijzonder dier. Zo bijzonder dat ik hier de kans voor heb gekregen.

Wat bijzonder om onze vakantie zo af te mogen sluiten.

De volgende morgen pakken we al onze spullen in en gaan weer op weg naar huis, met de geweien, varkens tanden, de staart van een vos die Arjan schoot en de das. En ook met heel veel fijne herinneringen en een klein beetje 'jetlag'.

Het was weer een bijzondere week in het veld bij onze lieve vrienden!