Meibokje 2023

Vrijdagavond, 

21.55 uur telefoon. Arjan belt.
Hij praat heel zacht, bokje geschoten maar niet dood, ik heb Lien denk ik nodig.

Anna heeft hij bij zich in de auto maar zij is nog een jonge hond en aan het leren. Arjan wil haar nu niet inzetten omdat de kans groot is dat het ree gesteld moet worden. Bij het stellen van een ree zorgt de hond ervoor dat het nog levende dier op de plaats blijft zodat de baas het snel kan doden. Onze Grote Münsterlander Lien heeft daar ervaring mee en moet daarom meekomen.

Ik trek snel een jachtbroek aan en stap met Lien in de auto. Na een half uur ben ik ter plaatse en zoeken we de slootkant af waar Arjan denkt dat het bokje in gegleden is. Er ligt zweet (bloed) in het gras... ik loop om zodat we de sloot vanaf de andere kant ook goed kunnen bekijken. Niets te vinden, Lien zoekt zwemmend heel de sloot twee keer af, niets...
Na een tijdje valt op dat Anna naar de bosrand wil en Arjan volgt haar. Ze wil wel vooruit, maar ze wil niet door de brandnetels heen. Ik zoek nog aan de slootkant met de warmtebeeldcamera maar zie daar helemaal niets.

een lintje in het bos

Ineens hoor ik vanuit het bos: 'Zwéét!' Arjan en Anna hebben zweet gevonden en na zo'n 10 meter weer. Yes! We hebben het spoor te pakken. Anna is niet te houden en Arjan heeft moeite om haar te volgen in de dichte dekking. Ik volg op gepaste afstand om het spoor niet te verstoren. Met de warmtebeeld spied ik het bos af of ik het ree misschien zie liggen. Op de plaatsen waar we zweet vinden hang ik een rood lintje op ooghoogte in de bomen. Het lint wat we hiervoor gebruiken helpt ons om het spoor later terug te vinden mochten we het kwijtraken. Het is biologisch afbreekbaar en zal na een regenbui niet lang blijven hangen.

Anna heeft flink de vaart erin en steekt de weg over die het bos doorkruist. Onderweg vinden we telkens vers zweet. We overleggen met elkaar en besluiten dat we morgenochtend terug komen. Het is tegen middernacht en naar alle waarschijnlijkheid is het een 'loperschot'. Het ree is dan in een van de poten geraakt. Misschien is ook wel dat de lever geraakt, omdat er op de vindplaatsen best veel en ook donker zweet te zien is. Bij een loperschot bestaat de kans dat we het ree steeds opjagen en dat we zo uren door kunnen gaan. We gaan richting de auto, Anna is het daar niet mee eens... ze wil heel graag door en is heel zeker van het spoor.

Door nu te stoppen geven we het ree de kans om te gaan liggen. Morgenochtend vroeg pakken we het spoor weer op en heeft het ree tijd gehad om te rusten waarbij de wonden en spieren verstijfd raken zodat het niet meer vlucht. We hopen dat het dier in de nacht ook de rust vindt om dood te gaan.

een wondbed wat we
's morgens vinden

De volgende morgen zijn we alweer erg vroeg ter plaatse. Arjan zet Anna op het spoor, het lint van gisteren helpt ons daarbij. Anna pakt het gelijk op. Zó mooi om te zien dat ze zodra de neus aan de grond is 'aan' gaat. De vaart zit er gelijk goed in en we vinden nog een paar keer zweet. Eén keer heeft ze het even moeilijk, ze duikt de rododendrons in en loopt zich vast met haar lijn. Ik kruip er zelf maar even in om haar los te maken.

Na zo'n 130 meter vanaf waar we gisteren gestopt zijn vindt ze het ree. Hij is al dood, en zoals we verwacht hadden is hij in de achterpoot geraakt doordat hij in het schot nog een stap deed. Ook de lever blijkt later nét te zijn geraakt. Dat verklaart de hoeveelheid en kleur van het zweet dat we vonden.

geduldig wachten op haar beloning

Ik pluk een takje van een eik en we nemen onze petten af. Ik wens Arjan Waidmannsheil door de breuk aan hem te geven. Hij antwoordt met Waidmannsdank en geeft een stukje van de breuk als laatste beet in de bek van de bok. Een flink stuk van de breuk is voor Anna. Arjan steekt het tussen haar halsband, zonder haar hadden we het ree niet gevonden. Er blijft nog een stukje over voor tussen zijn eigen pet. We nemen de jonge bok mee naar het huis van de jachthouder en ontweiden hem daar.

het spoor wat Anna gelopen heeft

Anna wacht geduldig tot ze haar beloning krijgt, de luchtpijp. Die heeft ze wel verdiend! Hemelsbreed van aanschot tot vindplaats is het 235 meter. De werkelijke afstand van het spoor  wat Anna uitgelopen heeft kunnen we aflezen op de app van haar gps-tracker, ruim 500 meter! Eén jaar oud en nu al een top-hond!

Ik spoel de pens uit en doe hem met het hart, lever en niertjes in een zak. Thuis hang ik de pens buiten te drogen. De rest gaat in dunne plakjes in de voedseldroger. Heerlijke pure hondensnacks maken we hier van. 


Wat een avontuur was dit weer. En wat zijn we trots op Anna!

En nog een bijzondere vondst!
Een geweistang van een ree.
Al behoorlijk aangevreten door 
kleine knaagdieren.