Landkreis Dahme-Spreewald, Duitsland
Na de nodige instructies voor onze
pubers zijn we vrijdagmorgen vroeg vertrokken. Met z'n tweetjes op weg naar de
Oost-Duitse bossen. In bezit van een negatieve Coronatest,
onze koffers vol met jagersgroene kleding. Geweren en munitie in de vervoerskoffers
en met de nodige sloten en een flinke ketting met slot verankerd in de auto. En
niet te vergeten wat kilo's Nederlandse kaas voor onze Duitse vrienden.
 |
De prachtige tuin met onderin
het huis ons onderkomen |
Na een voorspoedige reis van zo'n 10 uur
met hier en daar een koffiepauze, kwamen we aan bij ons vakantiehuis. De Bachmuhle in Görsdorf is ons
onderkomen voor deze week. Een heel oude watermolen, hoe oud precies is niet
bekend, de eerste vermelding in archieven is van 1745. We krijgen een snelle
rondleiding van de vriendelijke beheerder. De woning voldoet prima, douche,
toilet, keuken en bed. Meer is niet nodig he! Het oliekacheltje heeft hij al
aangezet. Aan de overkant van het doodlopende
straatje is een prachtig tuin met een flinke vijver in oude staat hersteld. We
genieten er de aankomende week meerdere keren van de bloemenpracht, rust en
alle natuurschoon.
Vrijdagavond start met een hartelijke
ontmoeting met onze vrienden, en na een 'Radler' vertrekken we naar het veld.
Arjan krijgt een plek op de weiden. Helaas voor hem is de boer op het perceel naast
hem de hele avond nog druk met het binnenhalen van graan. Ik mag midden in het bos zitten waar
veel sporen van een reebok gezien zijn. Deze avond ontmoet ik twee zwarte
spechten en een uil. Het is heerlijk om zo te genieten van de rust en één te
worden met de natuur om je heen.
De volgende morgen, na zo'n 3 uurtjes
slapen, loop ik rond 4.00 uur zo stil mogelijk naar dezelfde plek. Als ik op de
hoogzit klim hoor ik iets 'ruisen', heeft er een ree liggen slapen die nu
vertrekt? Ik ga zitten en speur eerst de omgeving af met mijn nachtzichtcamera.
Niets te zien.... Ik laad mijn geweer en dan is het wachten en alles weer tot
rust laten komen. Leer voor de volgende keer, eerst de
omgeving afspeuren voor ik doorloop. En aan de andere kant ik kan maar moeilijk
achter een boom blijven wachten tot het bos wakker is, dat doe ik toch liever
zittend.
Tegelijk wakker worden met de vogels is
echt het ultieme vakantiegevoel geworden! Heerlijk! Na een tijdje begin ik met 'fiepen'. Een
geluid maken wat een reegeit ook doet zodat de bokken denken dat er hier een
geitje loopt.  |
| Heerlijk wakker worden zo! |
Geen enkele reactie, een mooi gezegde
wat onze, van oorsprong Duitse, jachthouder in Nederland zegt wordt waarheid.
"Wer bei schöner Schnittrin steht dem mag man lange winken". Als een bok eenmaal bij een geit staat
kun je 'fiepen' wat je wilt, maar komt hij echt niet naar je toe.
Als het wat licht begint te worden maak
ik een panorama-foto en stuur hem naar Arjan. Dat doen we eigenlijk elke keer
als we aanzitten, ook al een traditie...
Rond 5.40 uur hoor ik een schot... appen
naar Arjan, Jij?... Ja! Bok ligt!... Waidmannsheil! Onze vriend reageert nog niet op het
bericht dus we blijven zitten. Arjan ziet nog 2 jongen van de
Wielewaal, bijzondere waarneming!
Rond 6.00 uur laadt Arjan de bok in zijn
auto en haalt mij op waarna we bij Thomas de ree ontweiden. Alle ingewanden
eruit halen en het ree in de koeling hangen. We rijden nog een stukje naar ons
onderkomen en duiken ons bed weer in, heerlijk slapen tot een uur of 11!
 |
| De Kirrung weer aangevuld |
Die zaterdagavond viert Nicole, de vrouw
van een van onze vrienden, haar verjaardag. In een oven buiten is een hele ree
en een achterbout van een zwijn klaargemaakt. Bijzondere maaltijd en bijzonder
lekker! Er worden allerlei salades naast geserveerd en de nodige drank. De volgende morgen slapen we dan ook
heerlijk uit, het is zondag en de techniek van tegenwoordig maakt het mogelijk
dat we de dienst van thuis kunnen meeluisteren. 's Middags maken we met Veit en Daniël
een ronde door het veld.De 'Kirrung' is duidelijk aangenomen
door een varken. Het is een voerplek waar graan en maïs gestrooid wordt voor de
varkens zodat ze minder schade aan de gewassen doen. Er komen ook wel eens
reeën van eten en zeker ook wasberen. In wat kuiltjes ligt het graan met een
boomstam er recht bovenop, zo kun je goed zien of er een varken is geweest en
ook ongeveer hoeveel en welk geslacht. Een bagge, vrouwelijk zwijn, met biggen, zal altijd alle stammetjes omgooien zodat haar
jongen kunnen eten. Een paar bomen zijn ingesmeerd met het
zogenaamde "Buchenholzteer" dit lokt varkens en herten van grote
afstand. Tegen de ingesmeerde bomen worden wat takken rechtop gezet, ook omdat
je zo snel kunt zien of de Kirrung aangenomen is. Aan één boom met teer is goed de afdruk
van tanden te zien. Er heeft duidelijk een keiler, mannelijk zwijn, tegenaan
geveegd.
 |
| Even heerlijk schommelen. |
Die middag pakken we weer onze rust in
de prachtige tuin. Er is zelfs een schommel waar ik even heerlijk op heen en
weer zwier.
De volgende morgen gaat de wekker om
3.15 uur, vroeg het veld in om voor het licht wordt op de kansel te zitten. Een
kansel of hoogzit is een uitkijkpost die op palen staat zodat je niet op
ooghoogte van het wild zit. Je schiet dan ook altijd naar beneden en hebt zo
ook voldoende kogelvang achter het dier. Na de aanzit slapen we tot de lunch,
bezoeken 's middags de supermarkt of verkennen de omgeving. Ook gaan we een
middagje koffie drinken bij Daniël, Cindy en kleine Rudi, wat is het fijn om zó
welkom te zijn en je zo thuis te mogen voelen. 's Avonds rond 19.00 uur verzamelen
we weer in de tuin van Thomas waar de plaatsen voor de avond en nacht worden
verdeeld.
En dan zit ik 's avonds op de kansel aan
de Kirrung waar we sporen van wildzwijn hebben gezien. Spannend, zouden ze
vanavond weer komen? Arjan zit die avond op een plek waar ook
roodwild komt,
edelherten. En ik heb kans op zwartwild, wilde zwijnen, zouden
we beide kleuren kunnen bemachtigen? Rond 21.00 uur ziet Arjan een reegeit
met haar kalf en een jong bokje erbij die een en ander probeert bij de geit. Ze
jaagt hem weg, ze heeft er geen zin in. Ze is nog niet vruchtbaar of ze is al
bevrucht. De ree bronst is in volle gang en de bokken hebben nu ongeveer 4
weken de tijd om de geiten te beslaan, bevruchten. Daarna daalt het testosteron
gehalte bij de bokken en de geslachtsdelen worden kleiner en zitten zo goed
verborgen voor de koudere tijden van het jaar. De geiten worden van half juli tot half
augustus bevrucht. In die periode zogen ze ook nog hun kalveren die in mei
geboren zijn. De kalveren leggen ze af, ze brengen ze naar een rustige veilige
plek waar ze moeten wachten tot moeder klaar is met haar spel met de bok wat
drijven wordt genoemd. De bok en geit maken achtvormige slagen achter elkaar
aan door het weiland tot de bok de geit mag bespringen en bevruchten, dit
herhaalt zich een aantal keer. Daarna haalt de geit haar kalveren weer op. De bevruchting vindt plaats in de
baarmoeder waar de vrucht zich een aantal keer deelt en zich innestelt. Dan
begint de zogenaamde 'diapauze'. De vrucht gaat in rust tot ongeveer december
wanneer de groei weer verder gaat. Moeder heeft haar energie nog nodig voor
haar kalveren en om zichzelf goed vol te eten voor de winter. Wat is dit toch bijzonder en goed
geschapen. Hoe meer je leert over de natuur, hoe meer je je verwondert over de
wijsheid waarmee God dit alles heeft geschapen.
 |
| Zicht vanaf de kansel op de Kirrung |
Bij mij is er rond 21.00 uur ook
beweging, een wasbeer plundert de Kirrung en doet zich tegoed aan wat maïs en
graan... ik schiet hem niet, hij heeft de mazzel dat ik op een zwijn wacht. Zo heeft later deze week een vos ook
diezelfde mazzel als ik 's morgens vroeg op een bok zit te wachten. De wasbeer vertrekt weer en ik dut wat
in, tot ik een schurend en snuivend geluid hoor! In één klap ben ik alert. Het is
ondertussen pikdonker geworden, met mijn nachtzichtkijker zie ik een zwijn op
de Kirrung staan, ik speur nog verder en zie er niet meer. Hij is alleen, ik
weet eigenlijk wel zeker dat het een 'hij' is, omdat een 'zij' nu met jongen
zou moeten komen. Ik leg voorzichtig mijn geweer op en
stel de kijker goed scherp, ik zet de opname aan zodat het eventuele schot
gefilmd wordt. Mijn ademhaling zit hoog! Dit is mijn
kans op mijn eerste wilde zwijn. Nu niet verprutsen! Ik kijk nog eens goed links en rechts of
hij wel zeker alleen is. En dat ik wel de goede keuze maak, een leidende zeug
wil je niet bij jongen wegschieten. Dit is het 2e nog levende wilde zwijn
wat ik zie in mijn leven dus zoveel vergelijk heb ik nu ook weer niet... Ik spreek mijzelf toe, niet zo onzeker
zijn, het is goed, hier kom je voor. Oogsten uit de natuur is het mooiste en
eerlijkste vlees wat er is. De varkenspest is op zo'n 30km hier vandaan en
daarom is het belangrijk om zwijnen te schieten om verdere verspreiding tegen
te gaan. En ze doen veel schade aan de landbouw gewassen. Het is goed! Het mag!
Het kan!Ik kan het!
Ik richt het kruis van de kijker op het
blad, de plek net achter de voorpoot waar hart longen en lever zitten. Er giert
van alles door mijn lijf... rustig Jantine, je kunt dit! Voor de tweede keer beweeg ik het kruis naar
de juiste positie en deze keer is het schot er uit! In de kijker zie ik de ogen
van het zwijn naar links bewegen... shit hij rent weg... ik hoor veel gekraak
en dan stilte... Ik weet dat ze ook na een dodelijk schot
nog ver weg kunnen komen. Ik speur de omgeving af maar zie niets. Nu mis ik een
warmtebeeldcamera... Ik meld in de appgroep dat ik geschoten
heb en dat het zwijn weggelopen is.
Veit komt eraan met zijn hond Elsa. Ze
is een BGS, Bayerische Gebirgs Schweisshund en opgeleid voor zweetwerk, nazoeken
van wil. Bloed van het wild wordt zweet genoemd en de hond kan het spoor
hiervan volgen en zo bij het dier komen.
Tijdens het wachten op het nazoekteam
kijk ik het opgenomen filmpje op de ATN richtkijker terug... zeker weten een
dodelijk schot en ik zie het dier naar links wegrennen. Het geeft mij zekerheid
en het is goede informatie voor Veit. Ik pak rustig mijn spullen in en zie al
snel een auto mijn kant op komen. Veit gaat op mijn aanwijzingen naar de
aanschotplaats, weinig zweet. Hij duikt met zaklamp het bos in en komt na een
zenuwslopende 5 minuten terug om zijn jonge hond te halen. Hij heeft het zwijn
zien liggen en ik krijg een ferme handdruk en een hartelijk Waidmannsheil!
 |
| Elsa heeft het zwijn gevonden! |
Het is inderdaad een keiler, een
zogenaamde overloper van ongeveer 2 jaar oud. Het ziet er naar uit dat het een zware
klus gaat worden. Het geoefende oog van onze vriend schat het dier op zo'n 80
kilo. Dat wordt ontweiden in het bos. We nemen alle benodigde spullen mee het
bos in, mes, zaklamp, hoofdlamp, haak en banden om te slepen. Het is nog zo'n 100 meter door dichte
struiken, over omgevallen bomen en door een droge greppel. Onderweg zie ik een
papieren lint aan een bosje geknoopt, hier heeft Veit op zijn eerste verkenning
zweet gevonden en de plek gemarkeerd zodat we met de hond hier vandaan kunnen
zoeken.
Elsa loopt aan de lange lijn en geeft
ineens een hogere en luidere blaf, het zo genaamde 'tot verbellen' ze geeft zo
duidelijk aan dat ze het dier gevonden heeft. Als beloning mag ze het zwijn al
blaffend besnuffelen. Dan zie ik hem liggen, behoorlijk dikke zwijnen billen
komen onder het struikgewas vandaan. Veit sleept het dier er vanonder, wat is
hij mooi, licht van kleur, zilver haast. Het schot zit goed, laag blad, wel
schuin doordat het dier scheef stond dus er is geen bot maar wel lever geraakt.
Het uitschot is hierdoor maar net iets groter dan het inschot. Dat verklaart
ook het weinige zweet wat er op de afgelegde route te vinden is. De grootte van
het dier lijkt toch mee te vallen en we besluiten hem samen het bos uit te
slepen. Dat is nog best een dingetje, Veit
bevestigt een haak in de kin van het varken met een sleepband erdoor. Het ene
eind gaat om zijn lijf en het andere eind krijgt een handvat voor mij zodat we
hem samen kunnen trekken. Het hele eind terug, door de greppel, over een boom,
de volgende boom past het varken onderdoor. Tussendoor staan we af en toe stil om op
adem te komen, dan hoor ik alleen onze hijgende ademhaling en de oorverdovende
stilte van het bos om ons heen. Ik ervaar met elke vezel in mijn lijf hoe
bijzonder dit is, dat ik dit mag meemaken! We slepen het dier over de Kirrung
richting de auto.
 |
| mooie rooie strepen |
Veit zoekt een breuk, een takje van een
eik of een beuk, hij neemt zijn pet af en ik ook. Veegt met het takje over het
inschot van het varken en legt hem op zijn pet, met een ferme handdruk wenst
hij mij nogmaals Waidmannsheil. Ik zeg Waidmannsdank en pak de breuk van zijn
pet en steek hem achterin de mijne. Veit bukt weer en zoekt wat zweet van
het varken, ik krijg twee mooie vegen over mijn gezicht, een ritueel wat bij je
eerste geschoten varken hoort. Wat bijzonder dat ik mijn eerste varken hier kon
strekken, bij onze vrienden. Ik word nog op de foto gezet bij het
dier en dan rollen we hem in het wildrek achter de auto van Veit. Hij neemt de
snelste route door het bos en ik loop door het donkere stille bos terug naar
mijn auto. Dankbaar! Bij Thomas aangekomen is Veit er al,
door het bos is toch een snellere route, maar niet voor onze auto geschikt. Onze vrienden begroeten mij hartelijk,
Arjan zit nog op de hoogzit aan de bosrand, hij heeft vanavond kans op een
edelhert dus hij blijft nog wat langer zitten.
Het rode werk is voor mij, zeker bij
mijn eerste varken. Ik verwissel mijn schoenen voor kaplaarzen en pak mijn mes
uit mijn tas. Veit gaat nog een goede lamp halen en Thomas fluistert mij
glimlachend toe 'Dumm gucken und stehen bleiben' haha... Ik begin wel zelf met het ontweiden. Dat
gaat hetzelfde als bij een ree maar dan wel heel wat krachtiger, wat een
speklaag! Veit ziet mij wat stuntelen en neemt al
snel het mes van mij over, ik hou de poten wel vast en licht wel bij... De lever en het hart worden voor mij
apart gehouden, die krijgt de schutter mee. We wachten nog even met ophangen
tot Arjan er is, hij is super trots op mij! Dan gaat het zwijn aan een haak de
koelcel in, Daniël snijdt de oksels open en doet een stok tussen de voorpoten
zodat het vlees sneller kan koelen. De volgende dag zullen er monsters naar het
laboratorium gaan om te onderzoeken of het vlees geen trichine bevat. Daarna is
hij voor consumptie geschikt.
 |
De boom met de kogel erin
waar mijn varken voor stond. |
We liggen om 1.15 uur in ons bed... de
volgende morgen slaap ik lekker uit. Arjan is weer vroeg naar het bos gegaan. 's Middags gaan we weer een ronde
'Kirren', alle voerplaatsen langs, kijken of ze aangenomen zijn en bijvullen.
Op de Kirrung waar ik mijn varken schoot loop ik samen met Arjan naar de plaats
waar het dier stond, en dan zien we wat in de boom, Arjan haalt wat schors los
en kijk nu, daar is mijn kogel ingeslagen! Heel bijzonder dat je die nog terug
vind, we hebben nu geen mes bij ons. Later in de week peutert Arjan hem er voor
mij uit.
Het hert laat zich deze week niet meer
aan hem zien helaas, hij schiet nog wel een mooie reebok.  |
| de kogel gaat zéker mee naar huis! |
Ik zie veel wild en ik merk dat ik ook
wat in ervaring tekortkom, maar dat ben ik ondertussen aan het op doen he. Een
wasbeer had ik zeker kunnen schieten, deze dieren doen hier veel kwaad aan
vogels en kleinwild, omdat het nog zo vroeg in de avond was heb ik hem laten
lopen. Achteraf was het die avond prima geweest. In de vroege morgen zie ik een
vos achter mij, ik had hem kunnen lokken met wat piepgeluidjes, maar daar denk
ik dus pas later aan... Ik zie een bokje wat heel snel op mij af komt en maar
heel even dwars staat voor hij weer weg is, ik had 'bah' kunnen roepen zodat
hij wat langer stil zou staan... En misschien moet ik zelf ook rustiger
zitten en geduldiger zijn...
De week wordt afgesloten met een echt
regionaal recept, van oorsprong Russische maaltijdsoep. Soljanka! Wat is dat
smullen! Goed gevuld met allerlei groenten en
vlees van het wild wat in de afgelopen tijd geschoten is. Deze soep wordt ook
in de voormalige DDR nog vaak gegeten wordt.
 |
De tanden van het varken
Thuis komen ze mooi
op een plankje |
Op vrijdag morgen nemen we hartelijk
afscheid.
Thomas heeft de geweren (tanden) van mijn varken
voor mij uitgekookt en ik verpak ze samen met Birgit, zijn vrouw, in
keukenpapier. Die komen thuis op een plankje. Voldaan gaan we weer op huis aan. Wat hebben we een heerlijke week gehad!
Thuis gaan de reebokken van Arjan al
snel in de pan zodat ze bij onze verzameling aan de muur kunnen. Elk dier, elke
trofee verdient een mooie plaats in huis, hoe groot of klein hij ook is. De
geweren van mijn varken moeten nog even wachten tot het plankje binnen is.
Es war sehr schön mit euch!
