Fikkie

Het beloofde een mooie avond te worden

Het was een mooie dag vandaag, prachtig weer en ik was vrij. De school waar ik werk was dicht i.v.m. dankdag voor gewas en arbeid.

Het is een dag waarop we terug kijken op al het goede wat de Heere ons in het afgelopen seizoen gegeven heeft en we danken Hem daar voor. Wij houden dit in regio Tholen altijd een paar weken later, vandaar mijn vrije dag vandaag.

's Middags heb ik alvast wat spullen in de auto gedaan, de aanzitladder, krukje, camouflagenetje en nieuwe stokken hiervoor. Die hebben mooie stevige punten onderaan en zullen wel makkelijk in de grond prikken.

Toen Arjan klaar was met werken zijn we gelijk vertrokken.

We komen bij de wei aan en er staan al twee reeën. Langzaam lopen we door langs de rand van de wei. Als we halverwege zijn trekken de reeën een sprintje naar de bosrand.

Arjan draagt de ladder en zet hem tegen de boom. Ik klim er op met het geweer op mijn schouder. Terwijl ik het kleine camouflage netje rond de beugel span zet Arjan onder mij het hutje op.

Ik laad het geweer en zet de digitale kijker aan.

Na een klein half uurtje komt de eerste ree aan de overkant naar buiten en gelijk nog twee vanaf het heuveltje rechts. Ik spreek ze aan en denk dat de kleinste van deze drie het smalree moet zijn wat ik mag schieten. Ik kan het spiegeltje nog niet goed genoeg zien naar mijn zin. Ondertussen is er nog een geit met kalf bij gekomen... het is gewoon druk. Prachtig! Wat is dat toch genieten.

En dan hoor ik links van mij gehijg... ik kan het niet helemaal plaatsen en draai mij wat om. En dan zie ik hem. Een mooie witte hond, dik in de krullen.. hij rent hijgend op de reeën af, die niet weten hoe snel ze weg moeten komen. De hond trekt nog een paar flinke cirkels over de wei en sprint dan het bos in waar de reeën in verdwenen zijn.

Arjan is ondertussen naar het pad gelopen in de hoop het baasje te zien en aan te kunnen spreken.

Dat lukt hem, en hij legt uit dat het niet is toegestaan om in dit bos je hond los te laten lopen en waarom wij hier zijn om populatiebeheer te doen. En ook dat hij een flinke boete kan verwachten als hij de BOA zou treffen. We hopen dat dat helpt.

Ondertussen is 'Fikkie' het spelletje moe en zoekt zijn baasje weer op. Arjan komt weer terug en we besluiten toch nog maar te blijven zitten.

Fikkie,,,

Na weer een half uurtje rust komen er weer reeën op de wei, maar het is al behoorlijk donkerder geworden en aanspreken is voor mij nu echt lastig. Tegen de donkere bosrand is het moeilijk te zien of het een kalf of smalree, bok of geit betreft.

De groep trekt aan de overkant van de wei langzaam naar de hoek, elke keer een hapje van het malse gras.

We besluiten voorzichtig op te ruimen.

Ik ontlaad het geweer en maak de ladder los. Als we ook het hutje hebben opgeruimd zien we de reeën, met de warmtebeeldcamera, nog steeds in de hoek van de wei staan.

Wat een vertrouwen!

Wat een belevenis was het weer.

Ondanks verstoring toch bijzonder

Genoten