Smalree 2020

Vrijdag de 13e...

Arjan werkt thuis tot zeker eind maart. Hij ging op tijd aan het werk en ik draai me nog even om.

Vrijdag is mijn boodschappen dag, ik heb er zó geen zin in. Bij de Lidl zijn de karretjes buiten al op, binnen is het een gekkenhuis. Mensen met 2 karren met koppen erop... Waarom????

Aardappelen op... Brood op... Bloem op... Eieren op... Potten groenten op.... Bij AH is het niet veel beter.

Ik ben dus echt 2 uur te laat, maar we kunnen weer een weekje eten en ik ben lekker uitgeslapen, haha. Wat een gekte!

In de middag werk ik ook nog wat voor school en tegen 17.00 gaan we ons omkleden. Onze camouflage outfit aan en de auto inpakken. Er gaat best wat mee achter in de auto. Twee grote zwarte wildbakken, plastic bakken waar het eventueel geschoten wild in vervoerd kan worden. In een van de wildbakken zitten onze laarzen, krukjes, stokken om een hutje te maken, het camouflage netje en de schietstok.

Ik haal het geweer uit de kluis, ik kies voor de 7x64 met “normale” kijker en pak de goede kogels erbij. Ik vind dit een fijn geweer voor aanzit vanuit een hutje, de glazen Hawke kijker erop heeft een flinke diameter waardoor de lichtopbrengst hoog is. Je kunt dan dus ook in de schemer nog veel zien.

goed gecamoufleerd aan de rand van de wei

Onderweg bespreken we met elkaar wat we willen doen. Op de plek waar we heen gaan loopt veel reewild, gisteren heeft Arjan er 9 zien staan op een relatief kleine wei. Het is langs een drukke weg waar er veel worden doodgereden. Daar mag een volwassen geit weg, moet eigenlijk... Als er een ree alleen komt, dan wil ik eigenlijk wachten tot er meer reewild is. Om zo goed te kunnen vergelijken en aanspreken en op dat moment beslissen we samen welke het gaat worden.

We parkeren de auto langs de weg. Nog maar even wachten met uitstappen tot de bui over is. Corona, dat is zowat het enige waar het nieuwsbulletin van 18.00 uur op de radio over gaat. Als de bui over is stappen we uit en pakken onze spullen. Hè, balen, ik ben mijn verrekijker vergeten. Gelukkig heeft Arjan hem wel bij zich. We lopen over het fietspad terug naar het weitje en daar langs de rand blijven we even staan, we besluiten dat we rechts achter in de hoek ons hutje op gaan zetten.

De reeën komen vaak uit de bosrand tegenover en rechts van die hoek. We lopen rustig de wei op, aan de kant groeien behoorlijke wat bramen, goed hoog je voeten optillen dus, en nog voel ik ze door mijn broek prikken en haakt soms mijn voet achter een stengel. Ik bedenk dat we hier voor de zomer nog wel even met een bosmaaier langs moeten. Een klein paadje vrij houden kan geen kwaad. We proberen dan net genoeg ruimte te maken om door te lopen en ook nog genoeg bramen over te houden om te eten voor de vogels en ander wild. In de hoek van het weitje zet ik mijn krukje neer. Arjan zet de stokken er omheen en samen spannen we het camouflage netje. Ik ga zitten en Arjan zet zich links van mij. Ik leg mijn geweer met het voorhout op de schietstok en kijk door de kijker waar ik veilig kan schieten. Hmm iets te hoog, dus ik zet mijn geweer tegen mijn been en draai de poten van de schietstok wat korter. Nog een keer opleggen en gelijk de omgeving afspeuren... nog niets te zien. De hoogte is nu goed. Ik laad het geweer en zet hem op de safe. Een knopje naast de grendel waardoor de trekker van het geweer vergrendeld is. Net iets veiliger als je zo samen in het hutje zit.

Het begint weer wat te regenen, ik doe mijn capuchon over mijn petje en dek met mijn hand de kijker af. Het geweer staat tegen mijn rechterbeen geleund. Gelukkig is het buitje over voor mijn broek doorweekt is, mijn jasje kan wel wat hebben.

Ik droog de kijker wat af en draai de vergroting naar 6, denk ik... later blijkt dat ik het verkeerde knopje had...

Met Arjan zijn verrekijker speur ik de rand van het dichte dennenbos af. Niets te zien... ik check nog even buienradar, geen buitjes meer voorspeld. Als ik opkijk zie ik haar staan, ze steekt mooi af tegen het donkere bos. Ik stoot Arjan aan en wijs naar voren.

Achter haar zie ik nog meer beweging, een ree die zich uitschudt. Ze stapt de wei op en wordt gelijk ingehaald door een jonge ree. Moeder en dochter? Even goed kijken...

En dan rustig en alert stapt een grote bok het weitje op. Prachtig! Statig en zeker van zijn zaak, gewei al geveegd en ruim boven zijn oren. Hij is dé man hier!

Ik leg mijn geweer op zodat ik ze door de kijker goed kan aanspreken, bepalen wat geslacht en leeftijd is.

Ze eten wat en ik weet het nu zeker. De jonge ree is ook een dame, een smalree, nu bijna 2 jaar oud. Goed te zien aan haar schortje, de witte vlek met kwastje op haar billen, dat dit een vrouwelijk dier is. Ineens staan ze alle drie recht op en kijken naar rechts, zekeren noemen we dat.

Er moet iets in die bosrand te zien zijn...

En ja hoor, daar stapt of beter gezegd stuitert een jonge ree de wei op, een knopbokje. Een bokje van bijna een jaar, met nog maar net wat bultjes op de plaats van het gewei. Gevolgd door een wat oudere bok en een geit. Deze bok heeft zijn gewei nog niet geveegd, is dus duidelijk jonger dan de meneer die uit het dennenbos kwam. De geit is al wel volwassen.

Zes stuks reewild ineens voor onze neus!

Ik besluit in overleg met Arjan om één van de oudere geiten te schieten als ze goed staat.

Goed staan betekent, dwars staan zodat ik op het 'blad' kan schieten. Blad is de plaats midden op het lichaam net achter de voorpoot. Daar raak je hart-longen en is het schot direct dodelijk.

Goed staan betekent ook met kogelvang, achter het ree moet je altijd alleen maar grond zien, zodat je kogel bij het schieten altijd in de aarde komt en niet iets of iemand anders kan raken.

De grote bok heeft al een paar keer onze kant gekeken, hij is wat onrustig, net als de oudste geit. De groep loopt naar links van ons en dichter naar elkaar toe. De meest rechtse is een geit, ze staat nu helemaal alleen en met voldoende kogelvang. Als ze goed dwars staat wil ik haar schieten, ze eet wat en doet een stap. Ik hoor mijn eigen ademhaling... ik richt, kijk nog even met mijn linker oog naar de groep en zie de bok strak naar mij kijken.... nu of nooit, als hij maar iets van onraad denkt te bespeuren is de hele groep weg.

Ik richt op de geit, houd mijn adem in, en schiet....

Shit!

In het schot richt de geit zich net op, ik zie in mijn kijker dat ik mijn geweer naar onderen heb getrokken, ik kan er niets meer aan doen, het schot is er uit.... de geit is weg. Mét de hele groep.

Oh wat baal ik zeg!!! Ik heb haar nagekeken door de kijker, ik denk door de snelheid waarmee ze wegging dat het echt helemaal mis was. Maar toch twijfel, als ik haar geraakt heb dan is het op haar poot, en ze sprintte nog zó hard weg. Arjan heeft ook meegekeken en is ook niet zeker. Ze zaten ook binnen twee seconden in het bos.

We bellen het nazoekteam waar we al vaker een beroep op hebben gedaan. De beste man, Ad, wilde net zelf gaan zitten voor een ree, maar hij brengt zijn geweer in huis en komt er aan.

Terwijl Arjan het hutje opruimt loop ik in een rechte lijn naar de plaats van aanschot en zet er een tak in de grond. Er is geen zweet (bloed) of bot te zien... oh wat baal ik zeg. Ik hoop zó dat ik haar niet heb ziek geschoten.

We brengen onze spullen naar de auto, Arjan haalt de kijker van het geweer en vraagt, stond hij zó toen je schoot? Eh ja... Hij staat nog op 2,5! Ik heb dus niet de vergroting op 6 gezet maar het lichtpuntje in het richtkruis aan gezet op 6. Dat verklaart nog meer dat ik er onderdoor schoot. Wat stom! Ik heb de kijker verdraaid toen hij nog naast mij stond en heb dus niet gezien dat ik het verkeerde wieltje had, dat doe ik ook nooit meer! Dus voortaan altijd de vergroting verdraaien als je er door kijkt, dan zie je wat je doet.

We lopen weer terug naar de rand van de wei en wachten op de man met hond, hij is er vrij snel. Ik vertel hem dat ik denk dat het mis was, omdat ik het geweer omlaag trok. Maar dat ik het niet zeker weet. Hij hoort mijn verhaal aan, laat de honden uit de auto en pakt de lange lijn. Zijn oudste hond gaat mee, de jongste gaat terug de auto in.

We lopen met een boog richting plaats van aanschot, hij bindt een lintje aan de stok. Zijn hond tekent niets, vindt niets van bloed of geur. Waar gingen ze heen? Die kant op, de grassen met wat opschot in. Hij neemt zijn hond mee die richting, probeert hem op een spoor te zetten. Daar gaat hij, zoekend het dichte dennenbos in. Wij blijven achter, ik draai het filmpje terug in mijn hoofd, ik vertel nog eens aan mijn man wat er gebeurd is... oh wat baal ik zeg!

Onbewust heb ik, denk ik, té laag aangehouden omdat bij mijn vorige reeën het schot hoog op het blad zat. Als het schot in de ruggenwervel komt noemen we dat een krelschot, dat wil je echt niet. Het dier lijdt dan onnodig en nazoeken kan heel lastig zijn.

Na een tijdje komt Ad met zijn hond terug, niets geen spoor, de hond is niet vast en werkt zoekend alle wissels af (een paadje in bos of struiken waar vaak wild doorheen loopt noemen we een wissel).

Hij zegt, je kunt er wel zeker van zijn dat het mis was, als deze ervaren hond ook maar iets ruikt slaat hij vast op het spoor en dat gebeurde niet.

Waar schoot je mee? 7x64, dan had je zéker wat moeten vinden als je bijvoorbeeld de voorpoot had geraakt.

Het ree liep ook op 4 poten weg...

Gebruikte je de versneller? Ja. Kan het zijn dat je het geweer naar beneden trok? Ja, dat kan heel goed, dat heb ik in mijn kijker gezien. Was je te gretig? Ik denk het, de oudere bok stond zó te zekeren, het was nu of nooit.... En ik denk dat ze ook net een stap deed.

Alles bij elkaar, te laag aanhouden, naar beneden trekken van het geweer, een stap in het schot, geen vergroting, versneller, geen zweet gevonden. Dit moet mis zijn.

Het ven achter het dennenbosje

Ik baal echt enorm dat het nazoekteam 'voor niets' kwam. Maar ben ook super blij dat we nu zeker weten dat het echt mis was. Dat benadrukt Ad ook, liever dat je me 10x voor niets belt dan dat ik een dode ree vind of een gewond dier zie lopen.

Ja zo is het. Altijd je schot nazoeken!

De dag erna ziet Arjan de groep reewild net aan de andere kant van het dennenbos lopen, ze weten niet wat er gebeurd is en zullen maandag vast weer terugkomen naar het weitje.

We geven de plaats waar het gebeurde een paar dagen rust en ik hoop dat ik nog een kans krijg.

Maandagavond, onderweg heb ik nog even een stuk ontbijtkoek gegeten tegen de stevige trek. De andijvie stamppot was klaar en de kinderen gaan eten terwijl wij vertrekken. Voor ons blijft er vast nog wel wat over.

We lopen weer richting de hoek van de wei. Bijna bij het eind schrikken we op, een eenden paartje vliegt luid kwakend voor onze neus op uit het slootje. In een mooie boog vliegen ze weg. Ik kijk ze na, mooi om te zien dat ze zo dicht bij elkaar blijven. Zorg jullie maar voor mooie pullen dit voorjaar!

Tegen 18.00 uur zitten we weer samen in het hutje, het is mooie avond. Ik hoop maar dat de reeën zich weer laten zien. De zon zakt voor ons achter de bomen weg. Rust... vogels kwetteren flink, alsof ze de dag nog even doornemen met elkaar.

De dag speelt wat door mijn hoofd... normaal ben ik op maandag aan het werk op school. Vandaag was het heel anders... het virus heeft ervoor gezorgd dat de scholen gesloten zijn. Lessen moeten anders vorm gegeven worden en sommige dingen kunnen dus echt niet meer zo makkelijk. Een les handvaardigheid geven op afstand vraagt wel heel veel van je creativiteit.

Daar zit ik weer...

Zo mijmerend tuur ik weer langs de bosrand. En ja, een half uur na aankomst tikt Arjan zacht tegen mijn been, links... daar stapt een ree de wei op, een mooie zware bok. Al snel volgt nummer twee, smalree? Geit? Toch een knopbokje? Ik ben uiteraard wéér mijn verrekijker vergeten, warhoofd dat ik ben.

Bijna tegelijkertijd zie ik tegenover ons een geit staan. Ze tekent mooi af tegen het donkere dennenbos. Ze kijkt speurend rond voor ze verder stapt. Prachtig beeld!

Als ze haar kop omlaag doet en een hapje gras neemt leg ik het geweer op de schietstok. Door de kijker zoek ik haar weer op. Ze stapt verder maar is erg onrustig net als de reeën rechts op de wei, die zijn nu met z'n drieën.

Zo komt de hele groep langzaam de wei op. Ze zijn heel onrustig en lopen veel voor en achter elkaar.

Het ree wat als tweede de wei op kwam heb ik een aantal keer in de kijker, ik denk wel dat het een smalree is. Dan mag ze zeker geschoten worden. Maar zeker ben ik niet. Ik zie wel het spiegeltje maar zie niet zo goed het schortje er onder.... twijfel... en bij twijfel, nooit schieten. De groep beweegt zich steeds verder naar links en omdat ik meedraai moet ik voorzichtig mijn voet verzetten om balans te houden. Ik leun op Arjan zijn knie, til voorzichtig mijn voet op de grote bok kijkt onze kant op...

Pfff... wanneer neem je weer een hap?

Seconden lijken minuten te duren met mijn voet boven de grond.

Dan is er weer rust in de groep en ik zet mijn voet langzaam neer, helaas op een polletje droog gras of takjes... rrrrrts.... de vaart er in, de oude dieren sprinten weg, 3 jongere blijven nog wat achter maar vertrekken ook... Balen!!! Het is niet anders. De spanning gaat er af, we zuchten maar eens... reewild beheren is zó lastig soms.

We besluiten het hutje te laten staan voor morgenochtend en nu het nog licht is, even achter het dennenbos bij het ven te kijken waar de wissels lopen en of daar een betere gelegenheid is om te zitten. Er is een strook van zo'n 30 meter breed van het bos tot het ven met wat jonge dennenbomen, grassen en heidestruiken erop. Er loopt een dikke wissel door, echt een snelweg voor het wild. Grote kans dat ze daar met flinke vaart langs komen. Voor iemand met nog zo weinig ervaring als ik heb lijkt me dat niet te doen.

Dinsdag ochtend rond 6 uur zijn we er weer, de krukjes die we hebben laten staan zijn wat vochtig. Brrr.. en het is al zó koud! 3 graden! Ik heb extra laagjes aangetrokken maar nog zit ik te bibberen. De vogels ontwaken langzaam en beginnen hun dag heel vrolijk. 

Ik maak een filmpje, puur voor dit prachtige geluid. Het beeld is nog donker.

In onze rug begint de zon op te komen. Als het een beetje lichter wordt zie ik rechts wat uit de bosjes komen, Arjan heeft het ook gezien. Een ree? Een kalf? Nee, een hele dikke haas... haha we lachen er om.

Als je zo zit te wachten zie je soms in een struikje, een blaadje of een schaduw al een ree. Deze ochtend is de haas het enige wild wat we te zien krijgen.

De rest van de dag ben ik bezig met het knippen van de hedera heg. Ondertussen pruttelt de kipsaté in de slow cooker. Het wordt weer een makkelijk maaltje voor de kinderen. 's Middags pas ik nog wat schoolopdrachten aan en spreek met een collega af om 's avonds even te oefenen met het online programma. Woensdag gaan we starten met onderwijs op afstand.

Kwart 17.45 uur zitten we er weer... het wordt een hele rustige avond... voor ons veranderd de lucht in een prachtig kleuren palet. Wat is het toch prachtig om dit zo rustig en bewust te beleven. Wat een voorrecht!

Wat een prachtige zonsondergang!

Het is al voorbij 19.00 uur als ik rechts achter mij gekraak hoor. Ik kijk heel rustig achterom. Ik zie rood en blauw en grijs... en hoor gekwebbel... 3 wandelaars. Ze willen in het hoekje de wei op, de voorste dame schrikt zich naar van ons.

Werkt dus prima die camouflage, ze liep bijna ons hutje in. Ze verontschuldigden zich wel drie keer en liepen snel achter de struiken weg. Geen tijd voor een praatje... het waren vast mensen van hier, die kennen de jacht wel. Een kwartier later horen we een schot, je hoort duidelijk de inslag. Arjan appt met onze collega jager. Geen reactie... grote kans dat hij het is, en ja na een tijdje appt hij terug. Geitkalf geschoten.

lesgeven vanuit je bed

Tja... we gaan maar inpakken, het wordt al donkerder ook. We rijden even langs de plek waar de collega staat. We wensen hem Waidmannsheil en wisselen onze ervaringen van die avond uit. Als we thuiskomen oefen ik nog even met mijn collega het videobellen. Dat is maar goed ook, zij kan mij niet verstaan en ik kan haar niet zien. We vinden de oplossing door videobellen via een tablet of telefoon te doen en op de laptop de chat openzetten waar studenten vragen kunnen stellen...

Woensdag 18 maart 2020 start het thuis onderwijs. Om 9.00 uur zit ik er klaar voor, in mijn bed! Dat is de enige rustige plek in huis. Beneden zit mijn dochter achter de pc en boven op kantoor werkt Arjan.

Het enige verschil tussen docent en student is dat ik ben aangekleed en zij nog lang niet. Het is even wennen en uitproberen, zo'n eerste keer. De videochat is echt een kippenhok... ik spreek hen even toe en ga verder via de chat.

Het is echt fijn om zo toch contact te hebben met de studenten. En ze doen goed mee en werken echt superhard! Ik ben trots op hen!

In de middag pers ik nog maar eens een liter sinaasappelsap en neem deel aan een teamvergadering op afstand. Wat is de techniek toch een uitkomst!

Woensdag is frietjes dag... dat kunnen de pubers helemaal zelf dus kunnen we op tijd vertrekken. Deze keer vergeet ik mijn verrekijker niet.

Het is weer rond 18.00 uur dat we in ons hoekje zitten. Het hutje staat mooi strak, het beetje wind komt recht in ons gezicht, super dan ruikende reeën ons niet snel.

Ik laad het geweer en stel de vergroting in op 5, mooi gemiddelde afstand. Lichtpuntje in het richtkruis aan en géén versneller erop. Wachten maar weer...

Ik speur de bosrand en struiken af, niets te zien.... eerst maar alles tot rust laten komen. Na een goed half uur hoor ik rechts naast mij gekraak. Toch niet weer wandelaars he! Ik draai heel voorzichtig om, zie niks. Arjan kijkt ook mee hij steekt 2 vingers op! Wow... ze staan heel dicht naast ons. Twee reeën, ze lopen langzaam van ons af door de opgeschoten wilgen katjes. Ik zie duidelijk de spiegeltjes, en ik zie ook waarom ik eerder twijfelde over het smalree. Ze heeft een schortje, nog niet zo groot en het is bruin van kleur. Niet lang en wit zoals bij een oudere geit. We wachten af of ze de wei op komen, en ja daar is meneer al, een prachtige bok is het. Gewei boven zijn oren uit. Nog niet geveegd, dus het is een van de jongste van de mannen hier. Hij speurt de wei af en vindt het veilig genoeg om nog een paar stappen te doen. Het smalree volgt hem.

Als de bok een hap gras neemt leg ik mijn geweer op de schietstok en zoek het smalree op in mijn kijker.

Ik draai de vergroting iets hoger. Alles in slow motion, om maar niet op te vallen.

Arjan fluistert: "Als je kunt... schieten!"

Ze staat nog wat scheef, zet nog een stapje, neemt nog een hapje.

Mijn ademhaling vliegt alle kanten op.

Rustig.... diep in en uit ademen... diep in... vast houden.... richtkruis via het pootje omhoog... kogelvang is goed... trekker druk opbouwen... het schot is er uit.

Ze valt ter plaatse om. De bok kijkt op, kijkt naar ons, en rent dan weg.

Waidmannsheil!! zegt Arjan. En we geven elkaar een boks, en een zoen! Met petjes op is dat best een onderneming trouwens. Waidmannsdank! Geweldig, ik heb het gewoon weer gedaan! Het is gelukt!

Pfff wat een ontlading... wat bijzonder....

Ik ontlaad het geweer en we blijven even zitten en ruimen daarna rustig op. We brengen de spullen naar de auto en nemen een wildbak mee terug.

Bij het ree aangekomen zie ik dat het inschot nog redelijk laag zit, als we haar omdraaien is het uitschot zichtbaar op een mooie hoogte. Ik ben tevreden, ze lag ter plaatse en heeft niet geleden. We nemen haar mee naar de jachthouder om daar te ontweiden. Op deze plek kan het druk zijn met wandelaars en het is nog licht. Je hoeft ook niet te provoceren hè.

We bekijken het geweide goed, hart en long zijn beiden geraakt, mooi schot dus en we kunnen geen foetus vinden. Dat is maar zelden, meestal heeft een smalree toch wel één foetus.

Het geweide brengen we in het bos, biomassa... voer voor andere dieren.

We nemen haar mee naar huis.

Normaal gesproken zouden we binnen een goed glas wijn drinken met elkaar en het verhaal vertellen aan de jachthouder. In verband met het virus doen we dat niet, want de beste man is al in de 80 en behoort tot de risicogroep. We groeten elkaar op afstand.

Als we naar huis rijden, komen we langs wat schuren. We weten dat een studiegenoot van de jachtcursus hier een ree mag schieten en zien licht branden. Even snel kijken.... en ja hoor, bij hem is het vanavond ook gelukt. Zijn eerste reegeit. We wensen hem Waidmannsheil en drinken er een biertje op.

Mijn smalree mag in de koeling bij een vriend op ons dorp. Ik zet alle gegevens van haar in FRS. Het Fauna registratiesysteem waarin het wildbeheer wordt bijgehouden. Zaterdag hoop ik haar panklaar te maken. Dan zal ik deze avond nogmaals beleven