Juni... een lastige maand om een bok te bemachtigen. Ze laten zich niet snel zien, omdat ze hun territorium bepalen en zich vol eten en rust pakken ter voorbereiding op de bronst.
Gisteravond zat ik aan de wei, de wandeling naar de aanzitplek gaat een
klein stukje door het aangrenzend bosje.
Met volle bepakking is dat best wel een dingetje. Wat ik allemaal bij me
heb?
In de zakken van mijn jachtbroek zitten rubber handschoenen, halsdoek,
autosleutels, telefoon. In mijn binnenzakken van mijn jas heb ik mijn jachtakte
met de benodigde vergunningen, een ree merk om aan het eventueel gevallen ree
te doen. Mijn buitenzakken bevatten gewone handschoenen, en het mapje met
kogels. Aan mijn broekriem hangt mijn jachtmes. Om mijn nek een verrekijker,
aan de band hiervan klem ik het camouflagenetje opgerold vast. Over de ene schouder
het geweer en over de andere de uitgevouwen aanzitladder van ongeveer 13 kilo.
Mijn pet is nog het makkelijkst te dragen.
Een koolmeesje gaat voor mij uit, van tak tot tak. De bramen zijn nog niet
zo hoog gelukkig, toch maar wat hoge stappen nemen. Voor de rand van de wei
blijf ik even staan. Twee hazen zijn druk met haasje over, verder niets te
zien. Ik stap rustig de wei op en loop zo'n 200 meter langs de rand van de wei
naar de boom waar ik wil zitten.
Mijn geweer haal ik van de schouder naar voren, en draai me om om te gaan
zitten. Oppassen dat ik de richtkijker niet stoot!
Ik leg het geweer dwars op de schietbeugel en stel de hoogte daarvan wat
bij.
Nu het camouflagenetje eromheen met de klemmen vast zetten, geweer laden en
het grote wachten is weer begonnen.
Ik kom hier voor een jaarlingbok of hooguit een 2 jarige die hier loopt.
Rond de bronst zullen deze door de plaatsbok worden verjaagt. Maar helaas,
vanaf april laten de bokken zich niet meer zien aan mij... ik heb vanaf die
tijd al heel weinig reewild gezien, terwijl we wél weten dat het er loopt.
Eén keer een hele dikke geit hier aan de overkant met een smalree in haar
buurt. En nog één ontmoeting zal ik nooit meer vergeten hier.
Dat was 18 mei, een rustige avond in het bos, met concerten van zangvogels
en de roep van de koekoek.
Rond 22.00 uur gaat het wat spikkelen, door de bewolking wordt het ook te
donker om goed aan te spreken. Ik ga rustig opruimen en maak het netje rond de
ladder los.
Ik hoor wat gekraak achter me. Ik kijk rustig over mijn linker schouder.
Door de verplaatsing van gewicht kraakt het laddertje.
Anderhalve meter achter mij staat een ree, ik schrik net zo hard als het
dier... deze draait om, sprint weg en gaat een eind verderop in het bos flink
staan blaffen en schelden. Voorlopig komt deze niet op deze tijd en deze plek
naar buiten.
Alle volgende keren heb ik gelijk nadat ik zit even flink bewogen op het
laddertje, soms verschuift het nog een centimetertje voor het stevig en stabiel
staat. En ik wacht nog een kwartier langer met opruimen. Ook achteromkijken zal
ik voortaan niet of pas later doen.
Vanavond zit ik rond 20.00 uur. Ik geniet van de rust, het is nagenoeg
windstil. De zon piept zelfs af en toe door de wolken heen. Na een tijdje zo te
zitten kijk ik even op mijn telefoon, mail en app wat. En ineens staan ze naast
mij in het hoge gras, geit met kalf!
Zo bijzonder mooi!
Ze lopen tot 10 meter naar mij toe, moeder ziet en ruikt mij al lang. Ze
kijkt eens rustig, eet wat. De kleine blijft dicht bij haar.
Ik kan ze goed op film krijgen.
Toch vertrouwt ze het niet zo, moeders draait zich om en loopt weer
richting het bos, de kleine springt er piepend achteraan.
Prachtig! Wat is dat genieten!
Later op de avond zie ik aan de andere kant nog twee oudere geiten, allebei
met aangezogen spenen. Door het hoge gras kan ik de kalveren niet zien, maar
beide hebben er 1 of 2.
En de bok waar ik voor kwam? Die kwam niet!
Het was een hele bijzondere ervaring…
