Tussen sushi en appels...

17-02-19

De standaard vraag tussen collega's op maandag... Hoe was je weekend? Heb je even? 😉

Vrijdagmiddag kreeg ik een appje van manlief: 'zorg maar dat de jongens kunnen eten en dat je zelf om 17.30 klaar staat'. Heerlijk sushi eten met z'n tweetjes!

Tijdens het eten onze plannen besproken: zaterdagochtend aanzitten en daarna nog wat werken in het bos.

Bij thuiskomst met volle maag de auto ingeladen, de aanzitladder gaat opgeklapt achter de voorstoelen, de wildbak, een grote rechthoekige plastic bak, gaat achterin, laarzen mee, een krukje, stokken met een camouflage netje en de schietstok. Mijn groene jas hang ik over een keukenstoel, mijn schoenen staan eronder. Jachtakte en benodigde papieren in de binnenzak. Boven mijn kleding klaarleggen. Het wordt dan al wel voorjaar, maar toch doe ik mijn dikke broek aan. Ik ben nu eenmaal een koukleum.

Zaterdagochtend

6.15 uur gaat de wekker. Ik ben sneller uit bed dan op werkdagen, aankleden en een bakje koffie. Manlief haalt het geweer en munitie uit de kluis. 6.30 uur zitten we in de auto. Het is een halfuurtje rijden, onderweg bespreken we op welke plek we het beste kunnen aanzitten. We hebben op onze camera een manke geit gezien, ze loopt op 3 poten, links achter sleept mee. We hopen haar te zien vandaag.

We rijden een stukje het bos in, de toestemmingskaart ligt op het dashboard. Aangekomen parkeren we de auto op het bekende plekje, onder de boom, die is wel wat gegroeid, de onderste takjes slepen nu over het dak.

Het laddertje pak ik en klap het achter de auto helemaal open. Het geweer haal ik uit de koffer en het magazijn vul ik met de kogels, manlief kijkt gelukkig even mee, het is toch allemaal net wat anders dan bij je examen. Het geweer hang ik ongeladen en op de safe over mijn schouder en we lopen richting de wei. Dat loopt toch heel anders met de aanzitladder op de ene schouder en je geweer op de andere...

Er gaat een luchtballon boven ons hoofd voorbij, die zijn ook al vroeg vertrokken.

Bij de juiste boom zet ik het laddertje er tegenaan, ik klim er op en zet het rond de boom vast met het koord. Nu voorzichtig omdraaien om te gaan zitten, dat is ook wel een onderneming met het geweer bij je, daar moet ik nog handigheid in krijgen. Ik stel de schietbeugel op goede hoogte en maak nog een stukje camouflagenet vast langs de rand. Ik zit... ik laad mijn geweer, 7.30 uur klaar, het grote wachten is begonnen.

De zon komt op.

 Manlief heeft ondertussen op de grond zijn hutje opgezet en zit ook.

 Het is 2 graden en er ligt een nachtvorstje op het gras.

 Langzaam wordt het bos wakker. Als eerste vliegen er wat kraaien over, duiven verzamelen zich in een boom tegenover ons. Rond 8.00 beginnen er voorzichtig wat zangvogels te ontwaken. Al snel zetten ze aan tot crescendo, een prachtig concert!

 Achter ons komt de zon op, de boomtoppen aan de overkant kleuren roodbruin.

 De verzamelde duiven vertrekken, een vlucht van minstens 30 stuks vliegt over mijn hoofd.

 Ondertussen steekt manlief een sigaartje op...

 Er strijkt een klein windje voorbij, een stuk of 6 ganzen komen hoog over, zacht gakkend.

Ondertussen heb ik spijt dat ik geen thermo onder mijn broek heb aangetrokken. Koude benen en geen tenen... Een beetje wiebelen mag.

Telkens speur ik met de kijker de bosrand af, geen beweging.

Rond 8.30 uur start ergens een kettingzaag, het knerpende geluid van een vallende boom volgt.

Zonlicht kruipt al sneller langs de bomen omlaag, het gras wacht op de warmte

Over het pad links gaan 2 mannen te paard.

Zicht vanaf de ladder

Zicht vanuit het hutje

Er komt een appje vanuit het hutje op de grond, 'rond 9.00 opruimen?'

Prima, we willen nog wat snoeiwerk doen

Reewild laat zich niet zien ook de manke dame niet.

Manlief probeert nog een vos te lokken, de hazenklager snerpt door de stilte, de natuur lijkt de adem in te houden, ik ook...

Geen reactie, geen vos in de buurt.

We ruimen op, ik ontlaad mijn geweer, draai me om en maak het touw los. Het laddertje laten we even staan om wat snoeiwerk in de zichtlijnen te kunnen doen. Beter nu dan straks als de bomen vol in blad staan.

Op de wei staan sporen genoeg van het reewild. Ze komen er zeker, maar vanmorgen niet.

De auto ingeladen rijden we nog wat verder het bos in, we snoeien en zagen nog wat zichtbanen. Een wandelaar vraagt of wij hier een nieuw wandelpad gaan maken. "Nee hoor meneer, dit is voor eigen gebruik."

Bij thuiskomst alleen het laddertje en geweer opruimen, de rest mag blijven, vanmiddag wacht nog een ritje.

We gaan kijken bij de voetbalwedstrijd van onze oudste jongen. Een vervelende partijdige scheids beslist in hun nadeel. Het had 3-2 kunnen zijn maar werd 5-0. Soms moet je incasseren.

Aan het eind van de middag gaan we samen richting de boomgaard in een ander jachtveld. Er is veel schade door reewild en er mogen 2 geiten af. Eén is een paar weken geleden gevallen, vandaag misschien kans op de 2e.

We rijden in een busje met de jachthouder aan het stuur rond de eerste boomgaard, niets te zien. Vanaf de weg lijken we wat te zien staan in de boomgaard verderop.

We rijden er heen, maar in het eerste stuk is niets te zien. Manlief zit achterin met het geweer op de schietstok uit het raam. In een boomgaard met lange paden van wel 400 meter is het erg lastig. Het reewild is zó een paadje verder en vaak is de afstand te groot. De bomen zitten volop in knop, maar zijn verder kaal. Ongezien dichterbij komen zit er niet in.

In het tweede stuk boomgaard zien we al snel een geit met kalf, het volgende paadje weer twee, 2 bokken, totaal 8 stuks reewild.

Manlief stapt uit en probeert met de schietstok dichterbij te komen. Wij rijden ondertussen met het busje rond de boomgaard, dat drijft de reeën naar het stuk met wat kortere paadjes. Manlief stapt weer in, we rijden langzaam, pad 56 een bok, pad 59 daar staan er 4 de eerste gaat snel een paadje verder de tweede volgt. Ze staan nu nog dubbel een smalree en een kalf, het kalf stapt vooruit en ik denk: Ja! Nu is je kans... Tegelijk is het schot eruit. Twee zielen, één gedachte.

Het ree springt af, naar rechts, 5 paadjes verder ligt zij. We wachten in stilte. De rest van de groep is weer richting de lange boomgaard gegaan.

Na 5 minuten stappen we uit en vinden het ree. Het loodje gaat aan haar achterpoot, de nodige foto's voor het melden in frs (fauna registratie systeem) worden gemaakt. Smalree of toch een kalf? Ze zijn hier groter dan wat we gewend zijn in het bos. Een boomgaard is een prachtige biotoop. Veel voedsel en veel rust en dekking.

In de schuur van de jachthouder wegen we haar, 18 kilo vol.

We doen de dame uit haar jas, ze blijkt één vruchtje bij zich te dragen; duidelijk een smalree.

We brengen een achterbout bij de fruitteler. Hij is er blij mee: blij met afschot in zijn veld en blij met het vlees. Ze hebben het nog nooit gegeten. Na wat uitleg over 'laten besterven' en 'uitbenen' krijgen we een kist appels mee naar huis.

Wild kun je niet sturen gelukkig en het blijft heel bijzonder om dit te mogen doen, om het samen te mogen doen.

Tussen sushi en appels zit een prachtig weekend! 

Hoe was het jouwe?